Καλύτερα που δεν έχω ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο, γιατί θα μου τα έκοβαν έτσι όπως είναι τα πράγματα
Οι περισσότεροι Έλληνες τρέμουν στην ιδέα και μόνο ότι η ΔΕΗ μπορεί να τους κόψει το ηλεκτρικό ρεύμα, λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών. Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει με τη θαρραλέα 90χρονη. Η κα Στυλιανή Μενιδιάτη γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε όλα της τα χρόνια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στο πευκόφυτο βουνό Κρύφτης, το οποίο βρίσκεται 10 χλμ. από την ηλεκτροδοτούμενη πόλη των Μεγάρων, 20 χλμ. από την πολύφωτη πόλη της Ελευσίνας και μόλις 45 χλμ. από την Αθήνα.
Στο μικρό σπίτι, το οποίο η ίδια έφτιαξε πριν από πολλά χρόνια με το σύζυγό της, η 90χρονη ζει μια ζωή όπου τα πάντα έχουν σταματήσει στο πέρασμα του χρόνου. Το λυχνάρι στα δύο δωμάτια της κυρα-Μαρίας ανάβει, αμέσως μόλις έρθει το σούρουπο, ενώ το πετρόκτιστο τζάκι σιγοκαίει σχεδόν όλον τον χρόνο, αφού το κρύο στην περιοχή είναι βαρύ λόγω του υψόμετρου.
«Έζησα όλη μου τη ζωή εδώ πάνω στο βουνό, παρέα με τα γίδια και τα σκυλιά που με φυλάνε. Δεν μου αρέσει να κατεβαίνω καθόλου στην πόλη, γιατί βγαίνω από τα νερά μου», μας λέει η 90χρονη, η οποία τις μόνες επισκέψεις που έχει είναι από τα παιδιά και τα εγγόνια της.
«Το φως δεν μου λείπει. Ούτε το τηλέφωνο. Έχω συνηθίσει να βλέπω με το λύχνο και όταν τη νύχτα θέλω να κάνω καμιά δουλειά, ξέρω τα πάντα από ένστικτο. Τώρα που μεγάλωσα αρκετά, μάλιστα, δεν μου αρέσει καθόλου να φεύγω από το σπιτικό μου».
Στο τζάκι, το παλιό μαυρισμένο τσουκάλι που σιγοβράζει δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνα των ασπρόμαυρων ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου που πραγματεύονται τη ζωή των αγροτών των περασμένων δεκαετιών.
«Σηκώνομαι πολύ πρωί, βάζω ξύλα στη φωτιά, ζεσταίνω γάλα που αρμέγω το πρωί και ανηφορίζω με τα γίδια για την κορυφή».
Η ζωή της αγρότισσας Στυλιανής Μενιδιάτη δεν είναι εύκολη, όταν μάλιστα οι σύγχρονες απαιτήσεις είναι πολλές για ένα σπίτι στο βουνό.
«Καλύτερα που δεν έχω ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο, γιατί θα μου τα έκοβαν έτσι όπως είναι τα πράγματα. Μεγάλωσα τα παιδιά μου στη φύση, χωρίς να έχουμε σύγχρονες ανέσεις. Και όμως, και τα 7 παιδιά μου έγιναν σωστοί άνθρωποι».
Το καλοκαίρι η κα Μαρία μαζί με τον έναν της γιο μεταφέρει τα γίδια σε δροσερά, ακόμα πιο απομακρυσμένα μέρη του βουνού.
«Τα γίδια είναι σαν τους ανθρώπους! Πολλά βράδια κάθομαι και τους μιλάω, με ακούνε και το πρωί ξεκινάμε μαζί για να βρουν τροφή στο βουνό. Όταν το χιόνι πέφτει στην περιοχή, τότε τα γίδια τα ταΐζω έτοιμη τροφή», μας λέει και μας αποχαιρετά μετά το σύντομο διάλειμμα που έκανε.
Πηγη
Στο μικρό σπίτι, το οποίο η ίδια έφτιαξε πριν από πολλά χρόνια με το σύζυγό της, η 90χρονη ζει μια ζωή όπου τα πάντα έχουν σταματήσει στο πέρασμα του χρόνου. Το λυχνάρι στα δύο δωμάτια της κυρα-Μαρίας ανάβει, αμέσως μόλις έρθει το σούρουπο, ενώ το πετρόκτιστο τζάκι σιγοκαίει σχεδόν όλον τον χρόνο, αφού το κρύο στην περιοχή είναι βαρύ λόγω του υψόμετρου.
«Έζησα όλη μου τη ζωή εδώ πάνω στο βουνό, παρέα με τα γίδια και τα σκυλιά που με φυλάνε. Δεν μου αρέσει να κατεβαίνω καθόλου στην πόλη, γιατί βγαίνω από τα νερά μου», μας λέει η 90χρονη, η οποία τις μόνες επισκέψεις που έχει είναι από τα παιδιά και τα εγγόνια της.
«Το φως δεν μου λείπει. Ούτε το τηλέφωνο. Έχω συνηθίσει να βλέπω με το λύχνο και όταν τη νύχτα θέλω να κάνω καμιά δουλειά, ξέρω τα πάντα από ένστικτο. Τώρα που μεγάλωσα αρκετά, μάλιστα, δεν μου αρέσει καθόλου να φεύγω από το σπιτικό μου».
Στο τζάκι, το παλιό μαυρισμένο τσουκάλι που σιγοβράζει δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνα των ασπρόμαυρων ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου που πραγματεύονται τη ζωή των αγροτών των περασμένων δεκαετιών.
«Σηκώνομαι πολύ πρωί, βάζω ξύλα στη φωτιά, ζεσταίνω γάλα που αρμέγω το πρωί και ανηφορίζω με τα γίδια για την κορυφή».
Η ζωή της αγρότισσας Στυλιανής Μενιδιάτη δεν είναι εύκολη, όταν μάλιστα οι σύγχρονες απαιτήσεις είναι πολλές για ένα σπίτι στο βουνό.
«Καλύτερα που δεν έχω ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο, γιατί θα μου τα έκοβαν έτσι όπως είναι τα πράγματα. Μεγάλωσα τα παιδιά μου στη φύση, χωρίς να έχουμε σύγχρονες ανέσεις. Και όμως, και τα 7 παιδιά μου έγιναν σωστοί άνθρωποι».
Το καλοκαίρι η κα Μαρία μαζί με τον έναν της γιο μεταφέρει τα γίδια σε δροσερά, ακόμα πιο απομακρυσμένα μέρη του βουνού.
«Τα γίδια είναι σαν τους ανθρώπους! Πολλά βράδια κάθομαι και τους μιλάω, με ακούνε και το πρωί ξεκινάμε μαζί για να βρουν τροφή στο βουνό. Όταν το χιόνι πέφτει στην περιοχή, τότε τα γίδια τα ταΐζω έτοιμη τροφή», μας λέει και μας αποχαιρετά μετά το σύντομο διάλειμμα που έκανε.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου