"Αγανακτισμένοι" με τα δίκια τους. ΟΚ με τον εαυτό τους;

Τον τελευταίο καιρό, μια είναι η λέξη που ακούγεται πιο έντονα: Αγανακτισμένοι! Αγανακτισμένοι στους δρόμους. Της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, σε άλλες πόλεις, στα χωρία, στα νησιά, παντού.

Διαμαρτύρονται με τον πλέον ειρηνικό τρόπο για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα και για τα «εξοντωτικά» μέτρα που υπάρχουν ή θα υπάρξουν. Δεν θέλω με αυτό το άρθρο να αναπαραγάγω την χιλιοειπωμένη τραγική κατάσταση. Δεν είμαι υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κόμματος και αυτό θέλω να το ξεκαθαρίσω από την αρχή.

Προφανώς οι λόγοι που έχουν βγάλει στους δρόμους αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους και το αίτημα για μείωση των μέτρων για την οικονομία και για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο, είναι απολύτως δικαιολογημένοι και δεν χωράει καμία συζήτηση γύρω από αυτό. Απλά θέλω να θίξω το θέμα από μια άλλη πλευρά και όποιος θέλει το σκέφτεται…

Να σας γνωρίσω τον Γιάννη. Φιλαράκι, και γαμώ τα παιδιά. Γνωστός «αγανακτισμένος» μόλις γύρισε από το Σύνταγμα. Πρώτη του δουλεία, εννοείται να ανοίξει το facebook. Nα χαζολογήσει λίγο, να ψιλογκομενίσει. Αφού περάσει 2-3 ώρες εκεί έχοντας ανοιχτό και το χαζοκούτι της τηλεόρασης, μετά μαμ, κακά, νανάκια.
Την άλλη μέρα το πρωί, δουλειά. Καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ο Γιαννάκης. Μαθηματικός. Αλλά σήμερα δεν έχει όρεξη για μάθημα. Άσε που έχει να παραδώσει και μάθημα ολοκληρωμάτων, όπου δεν το θυμάται και πολύ καλά, αφού έχει να το δει από την προηγούμενη χρονιά. Οπότε το γυρνάει και καλά στην επανάληψη, βάζει 2-3 ασκησούλες, ντριν ντριν το κουδούνι, τέλος. Έτσι περνάει η όλη μέρα στο σχολείο, να μην σας τα πολυλογώ. Α! Ξέχασα να αναφερω ότι σε κάποιο διάλειμμα, έβγαλε και τις απαραίτητες φωτοτυπίες για τα ιδιαίτερα μαθήματα του σαββατοκύριακου. Γυρίζει σπίτι, φαγητό, μεσημεριανό καφέ. Και το απόγευμα «αγανάκτηση» στους δρόμους. (Και αυριο επανάληψη θα έχει... Από μεθαύριο βλέπουμε για ολοκληρώματα)

Χαζή ιστορία. Ανύπαρκτο πρόσωπο ο Γιάννης. Αλλά τι θέλω να πω με αυτό; Ο Γιάννης έχει κάθε λόγο να βγει στους δρόμο και να φωνάξει. Αλλά αν τον χρειάζεται καπου η χώρα του, δεν είναι στους δρόμους. Είναι και εκεί όταν χρειάζεται αλλά όχι μόνο. Είναι στο να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του. Στο να βάλει ψηλά τον πήχη για τον εαυτό του. Να δείξει το παράδειγμα, τώρα που η χώρα του τον έχει πραγματικά ανάγκη. Από την στιγμή που η μοίρα τον έφερε να κάνει μάθημα σε παιδιά, να δίνει και την ψυχή του στο να κάνει σωστά αυτό που διάλεξε.

Για να προλάβω κάποιους, δεν υποστηριζω να δουλεύεις σαν το σκυλί και να μην σηκώνεις κεφάλι ούτε να έχεις γνώμη. Ούτε λέω ότι όσοι διαμρτύρονται, είναι άχρηστοι. Το ξαναδιευκρινίζω: Η υπάρχουσα κατάσταση είναι άθλια, μας έχουν φέρει εδώ λιγοί και πρέπει να πληρώσουν αυτοί που φταίνε και όχι ο λαός. Αλλά αυτό που θέλω να πω, είναι να μην ζεις για να αντιδράς εκεί που μπορείς και να κρύβεσαι πίσω από το δαχτυλό σου, στις ευθύνες σου. Γέμισε ο τόπος μηδενιστές που τα ρίχνουν μόνιμα στους άλλους. Όλοι έχουν ευθύνες που καλό είναι όχι μόνο να τις τηρούν αλλά αν θεωρούν τον εαυτό τους τόσο υπεύθυνο και σωστό, ας αναλάβουν κι άλλες. Γιατί ο καθηγήτης Γιάννης, είναι γείτονας με τον ομοιδεάτη Γιώργο, υπάλληλο της ΔΕΗ, ξάδερφος με τον Στέφανο, σκουπιαδιάρη κλπ.

Κάνε κάτι καλό και ας μην είναι απαραίτητα προς προσωπικό σου όφελος…

Posted in: Απόψεις, Κοινωνία