Ποιος είναι ο λιγότερο οδυνηρός θάνατος;

Υπάρχει ενδεχομένως κάποια μορφή θανάτου που μπορεί να χαρακτηριστεί ως η λιγότερο ανυπόφορη;
Τόσο οι επιστήμονες όσο και οι φιλόσοφοι έχουν ασχοληθεί με το ερώτημα αυτό επί μακρόν, αλλά –για ευνόητους λόγους– δεν έχουν καταλήξει σε κάποια σαφή απάντηση.

Συχνά, η αντιμετώπιση του θέματος έχει να κάνει με το είδος της κοινωνίας μέσα στην οποία έχει μεγαλώσει κανείς. Για παράδειγμα, σε μια πολεμοχαρή κοινωνία πολλοί θα προτιμούσαν να πέσουν πολεμώντας τον εχθρό, ενώ σε πιο ειρηνικές κοινωνίες ο καλύτερος θάνατος θεωρείται να πεθάνει κανείς ενώ κοιμάται.
Από καθαρά ιατρική άποψη, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ένας αργός θάνατος είναι απαραίτητα και ο χειρότερος. Πολλοί Αμερικανοί γιατροί έχουν μελετήσει τι συμβαίνει με ανθρώπους που διατηρούνται στη ζωή με τεχνητά μέσα – όπως στην πρόσφατη περίπτωση της Αμερικανίδας Terri Schiavo, που είχε περιέλθει σε μόνιμη φυτική κατάσταση, περίπτωση για την οποία ξέσπασε μεγάλη δικαστική διαμάχη. Υπήρξε έντονη αντιπαράθεση για το αν θα έπρεπε να της αφαιρεθεί το σωληνάκι μέσω του οποίου τρεφόταν, προκειμένου να βρει γαλήνη. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, το άτομο οδηγείται σε θάνατο από ασιτία. Παρ’ όλο που η διαδικασία μπορεί να ακούγεται βάναυση, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αρκετά ήρεμο θάνατο.
Οι ασθενείς που δεν μπορούν να φάνε ή να πιουν, περιέρχονται ως επί το πλείστον σε μια κατάσταση που ονομάζεται κέτωση, κατά την οποία το σώμα αρχίζει να χρησιμοποιεί μυς και λίπη ως καύσιμα. Σταδιακά, οι αντιδράσεις του νευρικού συστήματος εξασθενούν πολύ, γι’ αυτό και ο ασθενής δεν αισθάνεται σχεδόν καθόλου πόνο, δίψα ή πείνα. Όταν τελικά πάψει η λειτουργία των νεφρών, ο ασθενής πεθαίνει ήρεμα και γαλήνια.

Πηγή

Posted in: Άνθρωπος, επιστήμη, Ψυχολογία