Πρωινό ξύπνημα... Μετά από τα απαραίτητα πρωινά «θέματα», έρχεται η ώρα να τσεκάρω το Nokia. 2 εισερχόμενα mail e, 5 νέα tweets με mention σε μένα... «Τι έγινε πάλι βραδιάτικα, ύπνο δεν έχουν...;» αναρωτιέμαι... Ο πρωινός καφές με βρίσκει να γυρνάω σε τεχνολογικές σελίδες για να δω αν υπάρχει κάποιο νέο, ενώ παράλληλα έχω τσεκάρει Twitter-Facebook και μερικά ακόμα sites που με ενδιαφέρουν. Όλα από το Nokia. Κουραστικό θα πείτε τώρα, αλλά πάνω-κάτω είναι η καθημερινή μου ρουτίνα...
Κάπως έτσι είμαστε όλοι πλέον με τα κινητά μας. Ή για την ακρίβεια, τα κινητά μας πλέον δεν είναι μόνο κινητά, είναι και λίγο κάμερες, λίγο mp3, λίγο υπολογιστές, λίγο απ'όλα τέλος πάντων. Πολλά άλλαξαν από το 2002, όπου και τα κινητά «για το κοινό» (κι όχι τα Communicators) άρχισαν να γίνονται πιο έξυπνα. Ως τότε, όλα ήταν απλά: Κλήσεις και SMS, δηλαδή κανονικά τηλέφωνα... Αυτά ήταν τα πρώτα μου βήματα το 2002 και τα αναπολώ όλο και περισσότερο τώρα, 10 χρόνια μετά... Στο σημερινό μας blogging λοιπόν δεν θα σχολιάσουμε κάτι σε αστείο, ως συνήθως τόνο, αλλά θα κοιτάξουμε σοβαρά το εξής ζήτημα: Τι είναι για εμάς το κινητό τελικά;
Το 1993 άρχισαν να εμφανίζονται στην Ελλάδα, μέσω συμβολαίων τα πρώτα «τούβλα», ενώ το 1997 άρχισαν να μικραίνουν και να γίνονται καρτο-κινητά, για να τα γνωρίσουν και οι μικρότεροι που δεν είχαν A.Φ.M. Tο 2002 γίνανε «προσιτοί μικροί υπολογιστές», ενώ σήμερα, ο κύριος λόγος ύπαρξης του περνάει μάλλον 2ος, ή ακόμα και τελευταίος... Κανείς δεν ασχολείται με το θέμα «κλήσεις» και «SMS» τόσο, όσο με τους επεξεργαστές, τις οθόνες και τα λογισμικά, χάνοντας την ουσία του πιο χρήσιμου τεχνολογικού επιτεύγματος μετά τον τροχό και άλλα πολλά. Τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά το 1993, το 1996, το 2000 ακόμα-ακόμα. Πλέον, κανείς δεν θυμάται αυτά τα χρόνια, ζούμε στο σήμερα που επιτάσσει μόνιμη ενασχόληση με το κινητό μας.
Tώρα θα μου πείτε «είσαι 19, τι μας λες τώρα...» Κι όμως! Ένας λόγος που αγαπάω τα νοσταλγικά κινητά είναι κι αυτός, ο περιορισμός στην ουσία. Υπάρχουν φορές που η πολύ τεχνολογία «χαλάει» κάποιες όμορφες στιγμές της ζωής μας, αλλά δεν αντιδράμε. Για παράδειγμα, ένας καφές στα Κάστρα της Θεσσαλονίκης συνοδεύεται απαραίτητα από τα φλας ενός κινητού που προσπαθεί να βγάλει φωτογραφία τα τείχη ή την διπλανή παρέα, για να ανεβεί στα διάφορα social network. Μια ρομαντική βόλτα θα διακοπεί με «άγριο» τρόπο επειδή θα θελήσει το αίσθημα να «τσεκάρει» το Facebook από το κινητό της. Επίσης, πολλοί γύρω μου θα έχουν κάποιο ακριβό smartphone, συνήθως iPhone, χρησιμοποιώντας το για «ανούσια» πράγματα, όπως καλύμματα και Facebook. Κι ανάμεσα τους εγώ, με ένα «ταπεινό» Nokia E71 και καμιά φορά ένα «αρχαίο» Nokia 8850 του '99, να κοιτάω απορημένος την «νέα τάξη πραγμάτων» στην κινητή τηλεφωνία...
Έτσι μπορώ να ονομάσω αυτή τη νέα γενιά και κατάσταση χρηστών. Οι μεγαλύτεροι ακόμα κάνουν την κανονική χρήση της συσκευής τους, αυτή που πρέπει. Όσο μικραίνουν όμως οι αριθμοί στις ηλικίες, τόσο βλέπουμε την διαφορετικότητα στην χρήση. Θυμάμαι το πρόσφατο πέρασμά μου από τα θρανία... Πολλοί στο 7ωρο χρησιμοποιούσαμε το κινητό για μουσική, βίντεο και Facebook, ακόμα και εντός μαθήματος. Τι κι αν έχουν απαγορευτεί τυπικά στα σχολεία, παραμένουν πρώτο gadget στις τάξεις και στους διαδρόμους, Γυμνασίου ή Λυκείου. Θυμάμαι και τον προ-παππού μου πριν λίγα χρόνια, ούτε καν 5, να έχει ακόμα ένα Ericsson-τούβλο, μονάχα για να παίρνει τηλέφωνα. Αν και το αντικατέστησε λόγο βλάβης, δύσκολα θα το έκανε, μιας και δεν ψάχνει παραπάνω πράγματα, γι'αυτόν είναι απλά ένα μέσο επικοινωνίας.
Εκεί που αγχώνομαι για το μέλλον όμως είναι στα πιτσιρίκια, αυτά μεταξύ 6 με 10 ετών. Πρόσφατα η βαφτισιμιά μας ζήτησε κινητό με κάμερα, γιατί όλες οι φίλες της έχουν. Και είναι μόλις 9! Αν γυρίσω το χρόνο πίσω, ο πατέρας μου ήταν η αιτία που γνώρισα τα κινητά με ένα σαράβαλο StarTAC που άφησε, στα 8 μου μεν, αλλά δεν απαίτησα ως το 2006 και τα 12 μου καινούριο κινητό. Προτιμούσα να παίζω με τα αυτοκινητάκια και τα τουβλάκια μου, παρά Java Games ή καλύτερα Φιδάκι και Space Impact στο 3310 μου. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τα 8 και τα 10 μου, αλλά πλέον, δεν βλέπω τα παιδάκια να παίζουν όπως εγώ κάποτε.
Ίσως να μην ξέρουν τι πάει να πει αλάνα, ματωμένα και γεμάτα χώματα πόδια και χέρια κι άλλα που συμπληρώνουν τα παιδικά χρόνια όλων των παιδιών ως τώρα, όπως έμαθα εγώ, αλλά κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Λογικό, γιατί η τεχνολογία φρόντισε να τα απομακρύνει από αυτά και να τους τα θυμίζει μόνο στα χωριά, όπου και είναι μακριά από πολύ τεχνολογία συνήθως. Ακόμα και να μην υπάρχει όμως κάποια αλάνα γύρω τους, στο σπίτι μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Διάολε, όταν έβρεχε στο χωριό ή και στη Θεσσαλονίκη ακόμα έπαιζα κρυφτό ή κυνηγητό μέσα στο σπίτι, τώρα γιατί να βλέπω παντού PlayStation, PC και κινητά με Internet;
Πραγματικά, ως μελλοντικός πατέρας κάποτε στο μέλλον, δεν θα ήθελα να δώσω στα παιδιά μου τόση τεχνολογία απότομα. Θα ήθελα να μάθουν και τις χαρές της παιδικής ηλικίας, να παίξουν, να μαλώσουν μεταξύ τους παίζοντας μπάλα, να τα καμαρώνω σε ένα πάρκο να τρέχουν και να κάνουν σαματά. Όχι σε ένα καναπέ με ένα κινητό στο χέρι... Δεν θα ήθελα να βλέπουν το χωριό ως «εξορία» από την τεχνολογία, αλλά ως ένα χώρο που θα τα φέρει κοντά στη φύση, τα ζώα, τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά, το παιχνίδι. Το αληθινό παιχνίδι, που ζήσαμε όλοι μικροί.
Δεν ξέρω πως θα διαγραφεί το μέλλον, ή μάλλον, δεν θέλω να το φαντάζομαι όπως το φαντάζομαι. Όλοι μας, πρέπει να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία συνετά και με μέτρο, όχι ασύστολα. Ειδικά στο κομμάτι «κινητό τηλέφωνο», που είναι μαζί μας 24 ώρες το 24ωρο... Καλή και χρήσιμη η εφεύρεση του, αλλά η ουσία της είναι να μας εξυπηρετεί, όχι να μας «υποδουλώνει» και να μας εθίζει σ' αυτή. Δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός της, φτιάχτηκε για να διευκολύνει την επικοινωνία μας με τους ανθρώπους, όχι για να μας απομακρύνει από αυτούς.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου