Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά για την αναζήτηση ζωής
Οι εντυπωσιακοί πίδακες νερού που φωτογραφήθηκαν στον Εγκέλαδο περιέχουν οργανικά μόρια (Φωτογραφία: NASA )
Ψηλά στους παγετώνες των Άλπεων, Γερμανοί μηχανικοί δοκιμάζουν μια
συσκευή που μπορεί να λιώνει και να τρυπά τον πάγο, ελπίζοντας να τη
χρησιμοποιήσουν στο μέλλον για να ανιχνεύσουν ζωή στην Ευρώπη και τον
Εγκέλαδο, δύο δορυφόρους του Κρόνου που πιστεύεται ότι κρύβουν ωκεανούς
κάτω από την παγωμένη επιφάνειά τους.
Οι ελπίδες για την ανακάλυψη ζωής στο Ηλιακό Σύστημα αναπτερώθηκαν πρόσφατα χάρη στην αποστολή Cassini της NASA, η οποία φωτογράφισε γιγάντιους πίδακες νερού στο νότιο πόλο του Εγκέλαδου, του έκτου μεγαλύτερου φεγγαριού του κρόνου.
Αργότερα, το Cassini πέταξε μέσα από αυτά τα παγωμένα σιντριβάνια και ανίχνευσε οργανικά μόρια που θεωρούνται θεμέλιοι λίθοι για την εμφάνιση ζωής.
Θα ήταν όμως δύσκολο να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη ζωντανών μικροοργανισμών χωρίς τη λήψη δειγμάτων από τον υπόγειο ωκεανό που κρύβεται κάτω από το ολόλευκο κάλυμμα πάγου.
Τη λύση θα μπορούσε να δώσει το πρόγραμμα Enceladus Explorer στο Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστήματος, αναφέρει το Space.com.
IceMole ολοταχώς
Οι μηχανικοί του προγράμματος ανέπτυξαν το IceMole («τυφλοπόντικας του πάγου»), μια μακρόστενη συσκευή με διαστάσεις 120 επί 15 επί 15 εκατοστά. Στο άκρο της συσκευής υπάρχουν 12 θερμαινόμενες κεφαλές που φτάνουν σε θερμοκρασία μέχρι 25 βαθμούς Κελσίου.
Οι δοκιμές στον Παγετώνα Μόρτερατς της Ελβετίας (ένθετη αριστερά) έδειξαν ότι το IceMole μπορεί να λιώνει τον πάγο και να βυθίζεται κατακόρυφα με ταχύτητα γύρω στο ένα μέτρο ανά ώρα.
Ρυθμίζοντας τη θερμοκρασία κάθε κεφαλής ξεχωριστά, το θερμικό τρυπάνι μπορεί να λιώνει περισσότερο πάγο στη μία πλευρά του ώστε να μπορεί σταδιακά να στρίβει μέσα στον πάγο.
Ένα συμβατικό τρυπάνι στο άκρο του θα επέτρεπε στο IceMole να διαπερνά στρώματα λάσπης και να λαμβάνει δείγματα για επιτόπου αναλύσεις.
Οι σχεδιαστές του συστήματος εκτιμούν ότι, για να πετύχει μια αποστολή στο σύστημα του Κρόνου, το θερμικό τρυπάνι πρέπει να μπορεί να φτάνει σε βάθος τουλάχιστον 200 μέτρων.
Η βασική ιδέα είναι η εκτόξευση μιας μη επανδρωμένης αποστολής που θα προσεδαφιζόταν σε απόσταση ασφαλείας από τους πίδακες του Εγκέλαδου και θα έστελνε το IceMole να τους εξετάσει από μέσα.
Ακούγεται σχετικά απλό, θα ήταν όμως δύσκολο για το ρομποτικό τρυπάνι να υπολογίζει με ακρίβεια τη θέση του, να βρίσκει τη βέλτιστη διαδρομή, να λαμβάνει υπόψη την ενέργεια που του απομένει, να αποφεύγει τυχόν εμπόδια και να μεταδίδει δεδομένα από τα έγκατα του Εγκέλαδου.
Λύσεις σε αυτά τα προβλήματα αναμένονται τα επόμενα τρία χρόνια, οπότε το IceMole θα δοκιμαστεί σε παγετώνες της Αλάσκα και θα επιχειρήσει να συλλέξει δείγματα από μια λίμνη υγρού νερού που κρύβεται κάτω από το κάλυμμα πάγου της Ανταρκτικής.
Αργότερα, θα μπορούσε να ταξιδέψει στους παγωμένους πόλους του Άρη ή ακόμα και στην Ευρώπη, έναν άλλο, μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, ο οποίος επίσης πιστεύεται ότι διαθέτει υπόγειους ωκεανούς.
Οι ελπίδες για την ανακάλυψη ζωής στο Ηλιακό Σύστημα αναπτερώθηκαν πρόσφατα χάρη στην αποστολή Cassini της NASA, η οποία φωτογράφισε γιγάντιους πίδακες νερού στο νότιο πόλο του Εγκέλαδου, του έκτου μεγαλύτερου φεγγαριού του κρόνου.
Αργότερα, το Cassini πέταξε μέσα από αυτά τα παγωμένα σιντριβάνια και ανίχνευσε οργανικά μόρια που θεωρούνται θεμέλιοι λίθοι για την εμφάνιση ζωής.
Θα ήταν όμως δύσκολο να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη ζωντανών μικροοργανισμών χωρίς τη λήψη δειγμάτων από τον υπόγειο ωκεανό που κρύβεται κάτω από το ολόλευκο κάλυμμα πάγου.
Τη λύση θα μπορούσε να δώσει το πρόγραμμα Enceladus Explorer στο Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστήματος, αναφέρει το Space.com.
IceMole ολοταχώς
Οι μηχανικοί του προγράμματος ανέπτυξαν το IceMole («τυφλοπόντικας του πάγου»), μια μακρόστενη συσκευή με διαστάσεις 120 επί 15 επί 15 εκατοστά. Στο άκρο της συσκευής υπάρχουν 12 θερμαινόμενες κεφαλές που φτάνουν σε θερμοκρασία μέχρι 25 βαθμούς Κελσίου.
Οι δοκιμές στον Παγετώνα Μόρτερατς της Ελβετίας (ένθετη αριστερά) έδειξαν ότι το IceMole μπορεί να λιώνει τον πάγο και να βυθίζεται κατακόρυφα με ταχύτητα γύρω στο ένα μέτρο ανά ώρα.
Ρυθμίζοντας τη θερμοκρασία κάθε κεφαλής ξεχωριστά, το θερμικό τρυπάνι μπορεί να λιώνει περισσότερο πάγο στη μία πλευρά του ώστε να μπορεί σταδιακά να στρίβει μέσα στον πάγο.
Ένα συμβατικό τρυπάνι στο άκρο του θα επέτρεπε στο IceMole να διαπερνά στρώματα λάσπης και να λαμβάνει δείγματα για επιτόπου αναλύσεις.
Οι σχεδιαστές του συστήματος εκτιμούν ότι, για να πετύχει μια αποστολή στο σύστημα του Κρόνου, το θερμικό τρυπάνι πρέπει να μπορεί να φτάνει σε βάθος τουλάχιστον 200 μέτρων.
Η βασική ιδέα είναι η εκτόξευση μιας μη επανδρωμένης αποστολής που θα προσεδαφιζόταν σε απόσταση ασφαλείας από τους πίδακες του Εγκέλαδου και θα έστελνε το IceMole να τους εξετάσει από μέσα.
Ακούγεται σχετικά απλό, θα ήταν όμως δύσκολο για το ρομποτικό τρυπάνι να υπολογίζει με ακρίβεια τη θέση του, να βρίσκει τη βέλτιστη διαδρομή, να λαμβάνει υπόψη την ενέργεια που του απομένει, να αποφεύγει τυχόν εμπόδια και να μεταδίδει δεδομένα από τα έγκατα του Εγκέλαδου.
Λύσεις σε αυτά τα προβλήματα αναμένονται τα επόμενα τρία χρόνια, οπότε το IceMole θα δοκιμαστεί σε παγετώνες της Αλάσκα και θα επιχειρήσει να συλλέξει δείγματα από μια λίμνη υγρού νερού που κρύβεται κάτω από το κάλυμμα πάγου της Ανταρκτικής.
Αργότερα, θα μπορούσε να ταξιδέψει στους παγωμένους πόλους του Άρη ή ακόμα και στην Ευρώπη, έναν άλλο, μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, ο οποίος επίσης πιστεύεται ότι διαθέτει υπόγειους ωκεανούς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου