Οι συνθήκες επί της Γης αλλάζουν και ο άνθρωπος έχει ήδη στραμμένα τα «ιμπεριαλιστικά» του μάτια προς το Διάστημα. Σύντομα θα μας χρειαστούν τεχνολογίες που θα μας βγάζουν από τη δύσκολη θέση στην πόλη, στη φύση, στη Γη ή... αλλού
Στη λάβα των ηφαιστείων ή στους πάγους των πόλων, στη ζούγκλα των μεγαλουπόλεων ή στις ερημιές της υπαίθρου, η τεχνολογία σπεύδει να στηρίξει τον «υπό ακραίες συνθήκες» ευρισκόμενο άνθρωπο
Το Πανεπιστήμιο του Νewcastle είναι μεν από τα πρωτοπόρα του είδους αλλά δεν είναι το μόνο που εστιάζει τις ερευνητικές προσπάθειές του στην τεχνολογία υπό ακραίες συνθήκες. Με τη συσσώρευση των προβλημάτων διαβίωσης στον πλανήτη μας, ελέω κλιματικής αλλαγής και ενεργο-οικονομικής κρίσης, οι εφαρμογές της τεχνολογίας που χαρακτηρίζονται «ακραίες» θα διεισδύουν σε όλο και πιο «κοντινές» μας περιοχές. Ας δούμε λοιπόν ένα ανθολόγιο από αυτές και τα προβλήματα που λύνουν ή υπόσχονται να λύσουν.
Πρόβλημα: Σεισμοί
Μέσω του επιταχυνσιόμετρου που ήδη διαθέτουν οι υπολογιστές (ή προστίθεται με συσκευή, όπως της ένθετης φωτογραφίας) ένα εθελοντικό δίκτυο εντοπισμού σεισμών χτίζεται στον πλανήτη
Λύση: Δικτυωμένοι επιταχυνσιογράφοι
Στους υπάρχοντες σεισμογράφους κάθε χώρας εμφανίζεται τώρα ένας απροσδόκητος σύμμαχος: οι σύγχρονοι φορητοί υπολογιστές έχουν ενσωματωμένο έναν «επιταχυνσιογράφο» για να αντιλαμβάνονται την αιφνίδια μετατόπιση και να ασφαλίζουν τα υποσυστήματά τους προτού υποστούν βλάβη. Ο ίδιος αισθητήρας μπορεί να λειτουργήσει ως ατελής σεισμογράφος: μια τυχαία μετατόπιση του δικού μας φορητού δεν εγγυάται την προέλευση από σεισμό, αλλά αν αρκετοί φορητοί υπολογιστές σε μια περιοχή κουνηθούν ταυτόχρονα, κάτι τρέχει.
Αυτή η ιδέα μετατράπηκε σε πειραματικό πρόγραμμα από ερευνητές δύο πανεπιστημίων της Καλιφόρνιας (του Stanford και του UC Riverside). Μάλιστα στο επονομαζόμενο «Quake-Catcher Νetwork» που έστησαν δέχονται και χρήστες επιτραπέζιων υπολογιστών, στους οποίους παρέχουν έναν αισθητήρα δόνησης με σύνδεση USΒ. Με απασχόληση μόλις 1%-5% του χρόνου λειτουργίας των υπολογιστών, έχουν αποκτήσει ένα δίκτυο που τους δίνει άμεσα και αξιόπιστα το επίκεντρο κάθε σεισμικής ή μετασεισμικής δόνησης. Λεπτομέρειες θα βρείτε στην ιστοσελίδα http: //qcn. stanford. edu/.
Πρόβλημα: Νερό
Η συνεχιζόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη και τα αιφνίδια καιρικά φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής απειλούν σφόδρα τα αποθέματα υδάτινων πόρων μας. Για την Ελλάδα η πρόβλεψη είναι ότι ως το 2050 θα έχει απολέσει το 30% των τωρινών πόσιμων υδάτων της. Επομένως μια τεχνολογία που μπορεί να εντοπίζει υπόγεια ύδατα και να χαρτογραφεί τις φλέβες νερού και τις πιθανές διαδρομές διαφυγής του είναι πολύτιμη.
Λύση: Ηλεκτροσκόπηση υπεδάφους
Μια τέτοια τεχνολογία έχει η εδρεύουσα στη Γιούτα των ΗΠΑ εταιρεία Willowstick Τechnologies (www.
willowstick. com). Το σύστημα υδατογράφησης που έχει αναπτύξει, το «ΑquaΤrack», βασίζεται στην ηλεκτρική αγωγιμότητα του νερού: ηλεκτρόδια βυθίζονται στο έδαφος και συνθέτουν ένα δίκτυο.
Με τη διοχέτευση ηλεκτρικού ρεύματος δημιουργούν ένα μαγνητικό πεδίο που μπορεί να καταγραφεί με μέθοδο παραπλήσια των μαγνητικών τομογράφων.
Πρόβλημα: Διατροφή ανάγκης
Το πρόβλημα είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο, για τον Τρίτο Κόσμο τουλάχιστον: οι φτωχοί αυτού του πλανήτη στερούνται την αναγκαία για μια καλή υγεία διατροφή. Αλλά και τα απρόβλεπτα των φυσικών καταστροφών προβάλλουν ως ορατό για όλους μας το αίτημα μιας «διατροφής στο τσεπάκι».
Λύση: Κιτ μοριακής κουζίνας
Δεν είναι ακόμη λύση αλλά όραμα και πειραματισμός. Επί του παρόντος μπορεί να τη γευθεί κανείς σε πανάκριβα στέκια μεταμοντέρνας κουζίνας όπως το εστιατόριο «Μoto» του Σικάγου. Ο ιδιοκτήτης όμως και σεφ του «Μoto», ο Ομάρο Καντού (Ηomaro Cantu), είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Προωθημένων Ιδεών της ΝΑSΑ και τη βοηθάει στον σχεδιασμό φαγητών για τις διαστημικές αποστολές. Εδώ στη Γη ο σεφ Καντού δημιουργεί υγρά με αυθεντικές γεύσεις, τα βάζει σε φυσίγγια... εκτυπωτών έκχυσης (inkjet) και... τυπώνει τις συνταγές του σε φαγώσιμο χαρτί, ψήνει τα φιλέτα του με... ακτίνες λέιζερ και φουσκώνει τα γλυκά του με... υγρό άζωτο! Για το πλεόνασμα του προσωπικού γούστου των πελατών του, τους παρέχει... σύριγγες με γεύσεις τσίλι και μασκαρπόνε, σοκολάτας γάλακτος και σουσαμιού ή πορτοκαλιού και ελαιολάδου. Οσο για τους κατατρεγμένους της Γης, ο κ. Καντού προτείνει να τυπωθούν βιβλία σε φαγώσιμο χαρτί γεμάτο βιταμίνες, όπου η κάθε σελίδα θα είναι γεμάτη πληροφορίες για το... πότε και πώς είναι καλύτερη να τη φας! Επίσης, ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει τη νανοτεχνολογία για να φτιάξει τροφές που διογκώνονται με χρονοκαθυστέρηση ώστε να γεμίζουν το στομάχι χωρίς να καταναλώνουμε αρχικά μεγάλη ποσότητα.
Πρόβλημα: Προσωπική ένδυση
Η μετανάστευση των δυτικών βιομηχανιών ένδυσης στους τριτοκοσμικούς παραδείσους των απάνθρωπων όρων εργασίας επέτρεψε στη γενιά του 2000 να μεγαλώσει σε μια καταναλωτική αφθονία, με πρωτόγνωρη για τις προηγούμενες γενιές προσφορά φθηνών ρούχων. Τώρα όμως δύο νέα αιτήματα ένδυσης προκύπτουν, είτε ως τάση μόδας είτε ως ανάγκη... επιβίωσης: ενδύματα εντελώς προσωπικά«γάντι» στο σώμα του φέροντος και προσωπικής του σχεδίασηςαλλά και ενδύματα που μπορούν να παραχθούν «στη στιγμή» για να καλύψουν όποια απρόβλεπτη ανάγκη σε καταστάσεις κλιματικής ή οικονομικής κρίσης.
Λύση: Σπρέι αυτο-ένδυσης
Ο ισπανός σχεδιαστής μόδας και δόκτωρ Μανέλ Τόρες (Μanel Τorres) είχε κατά νου αρχικά να ανταποκριθεί στο νέο αίτημα «προσωπικής μόδας». Αναζήτησε απαντήσεις στα υπάρχοντα υλικά της υφαντουργίας και κατέληξε να ψάχνει το πώς έφτιαχναν οι πρώτοι άνθρωποι τα ρούχα τους, από συγκόλληση ινών, χωρίς ύφανση ή ράψιμο. Ζήτησε βοήθεια από τον χημικό μηχανικό Πολ Λιούκχαμ (Ρaul Luckham) του βρετανικού Ιmperial College του Λονδίνου και σύντομα βρέθηκε με έναν αερογράφο στα χέρια γεμάτο με ένα ζουμί από κοντοκομμένες ίνες και πολυμερές. Ψεκάζοντας με αυτό το υγρό κατευθείαν στο γυμνό σώμα του ανθρώπου διαπίστωσε ότι είχε αποκτήσει ένα θαυματουργό υλικό που στέγνωνε σχεδόν αμέσως, δεν «έδενε» με το ανθρώπινο δέρμα, επιδεχόταν πολλαπλά στρώματα «βαφής», με χρώματα ή ίνες διαφορετικής προέλευσης, έδινε την αίσθηση ακατέργαστου μαλακού δέρματος (σουέντ), μπορούσε να πλυθεί επανειλημμένως και να διατηρεί τη μορφή του, αλλά και μπορούσε να εμβαπτισθεί σε διαλύτη, να ξαναγίνει «ζουμί» και να ξαναψεκασθεί ώστε να γίνει νέο ρούχο. Ο Τόρες και ο Λιούκχαμ συνέπηξαν την εταιρεία Fabrican (στην ιστοσελίδα της www.fabricanltd.com μπορείτε να δείτε βιντεοπαρουσιάσεις της ευρεσιτεχνίας τους) και ετοιμάζονται να αρχίσουν τη μαζική παραγωγή κονσερβών σπρέι για τους τελικούς καταναλωτές. Ανακάλυψαν όμως ότι το ίδιο σπρέι προσφέρεται και για την κάλυψη πιο ζωτικών αναγκών από την προσωπική μόδα: την ανάγκη να αποκτήσεις στιγμιαία έναν επίδεσμο αν τραυματισθείς ή να ντυθείς αξιοπρεπώς αν... για οποιονδήποτε λόγο βρεθείς χωρίς ρούχα!
Πρόβλημα: Ανοιχτές πληγές
Ο σύγχρονος άνθρωπος υποτίθεται ότι δεν κινδυνεύει πλέον από δαγκωματιές άγριων ζώων ή γδαρσίματα σε απάτητες βουνοπλαγιές. Τόσο όμως η αυξανόμενη συχνότητα των ατυχημάτων οδήγησης όσο και η απρόβλεπτη πλέον οργή της φύσης (πλημμύρες, τσουνάμι, σεισμοί, ηφαίστεια κτλ.) ανάγουν το θέμα των πληγών και της ταχείας επούλωσής τους σε φλέγον. Πώς μπορούμε να τις κλείνουμε γρήγορα, χωρίς ράμματα, μολύνσεις και ουλές αποθεραπείας;
Λύση: Κόλλημα με λέιζερ
Οι ακτίνες λέιζερ έχουν παραδοσιακά συνδυαστεί με καταστροφικές εφαρμογές τους, με «πολέμους των άστρων» και άλλα παρόμοια. Αλλά οι ερευνητές Ειρήνη Κοτσεβάρ (Ιrene Κochevar) και Ρόμπερτ Ρέντμοντ (Robert Redmond) του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης, στις ΗΠΑ, ανακάλυψαν μια εξαιρετικά ειρηνική εφαρμογή τους. Συγκεκριμένα βρήκαν μια ροζ βαφή που, όταν αλείφεται πάνω σε μια πληγή και δέχεται επί τρία λεπτά το φως από ένα πράσινο λέιζερ, αλληλεπιδρά με αυτό και μετατρέπεται σε «δερματική κόλλα» που κλείνει την πληγή. Η θερμαινόμενη από το λέιζερ ροζ βαφή (ονόματι «rose bengal») ουσιαστικά «προσκαλεί» τα μόρια κολλαγόνου του δέρματος να έρθουν στα άκρα της πληγής και να αρχίσουν να διαπλέκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα δερματικό «φερμουάρ». Η διαδικασία επούλωσης γίνεται έτσι όχι μόνο ταχύτατη αλλά και χωρίς ίχνη καθώς δεν υπάρχουν ραφές που να αφήνουν ουλές. Το ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι συνεχίζοντας τα πειράματά τους οι δύο ερευνητές είδαν ότι η ίδια μέθοδος επαρκεί για να συνενώνει ακόμη και κομμένα νεύρα!
Πρόβλημα: Κουνούπια
Η θερινή μας ανησυχία για την εξάπλωση των κρουσμάτων εγκεφαλίτιδας από το αφρικανικό κουνούπι ήταν απλά ο πρόλογος της διευρυνόμενης μετανάστευσης των εντόμων που φέρνει η κλιματική αλλαγή. Με όλο και πιο φιλικούς προς τα κουνούπια χειμώνες τι θα κάνουμε τα επόμενα καλοκαίρια;
Λύση: Κουνουπορουφήχτρες
Η αμερικανική εταιρεία Μega-Catch (www.megacatch.com) φαίνεται ότι έχει βρει την πιο αποτελεσματική λύση: κουνουποπαγίδες που εξολοθρεύουν χιλιάδες κουνούπια σε μία νύχτα! Το μυστικό τους είναι η οκτενόλη (ουσία που απομιμείται την ανθρώπινη ανάσα), λαμπάκια LΕD που πάλλουν σε συχνότητες ελκυστικές σε διάφορα είδη κουνουπιών και μια λάμπα υπεριωδών ακτίνων. Μόλις τα κουνούπια πλησιάσουν στην παγίδα, το ίδιο σύστημα εκπομπής της οσμής οκτανόλης τα ρουφάει στο εσωτερικό της συσκευής για τα... επακόλουθα. Οι συσκευές προσφέρονται σε τρεις εκδόσεις: την Ultra έναντι 424 δολαρίων (για 3.707 καταμετρημένα κουνούπια/νύχτα), την Ρremier έναντι 211 δολαρίων (με 1.343 πιστοποιημένα θύματα) και την Αlpha, με μόλις 84 δολάρια και... 752 νεκρούς.
Πρόβλημα: Κυκλοφοριακό
Αν η κυκλοφορία των οχημάτων στην Αθήνα σάς φαίνεται αφόρητη, σκεφθείτε πώς είναι σε πόλεις 10, 20 ή και 30 εκατομμυρίων κατοίκων! Υπάρχουν ήδη κάποιες από αυτές και θα γίνουν πολύ περισσότερες όσο αυξάνονται ο πληθυσμός της Γης, η αστυφιλία και η μετανάστευση προς πιο εύπορες χώρες.
Στους υπάρχοντες σεισμογράφους κάθε χώρας εμφανίζεται τώρα ένας απροσδόκητος σύμμαχος: οι σύγχρονοι φορητοί υπολογιστές έχουν ενσωματωμένο έναν «επιταχυνσιογράφο» για να αντιλαμβάνονται την αιφνίδια μετατόπιση και να ασφαλίζουν τα υποσυστήματά τους προτού υποστούν βλάβη. Ο ίδιος αισθητήρας μπορεί να λειτουργήσει ως ατελής σεισμογράφος: μια τυχαία μετατόπιση του δικού μας φορητού δεν εγγυάται την προέλευση από σεισμό, αλλά αν αρκετοί φορητοί υπολογιστές σε μια περιοχή κουνηθούν ταυτόχρονα, κάτι τρέχει.
Αυτή η ιδέα μετατράπηκε σε πειραματικό πρόγραμμα από ερευνητές δύο πανεπιστημίων της Καλιφόρνιας (του Stanford και του UC Riverside). Μάλιστα στο επονομαζόμενο «Quake-Catcher Νetwork» που έστησαν δέχονται και χρήστες επιτραπέζιων υπολογιστών, στους οποίους παρέχουν έναν αισθητήρα δόνησης με σύνδεση USΒ. Με απασχόληση μόλις 1%-5% του χρόνου λειτουργίας των υπολογιστών, έχουν αποκτήσει ένα δίκτυο που τους δίνει άμεσα και αξιόπιστα το επίκεντρο κάθε σεισμικής ή μετασεισμικής δόνησης. Λεπτομέρειες θα βρείτε στην ιστοσελίδα http: //qcn. stanford. edu/.
Πρόβλημα: Νερό
To γκραφίτι εξοντώνει τους ράφτες: με ένα σπρέι στο χέρι θα δημιουργούμε το ρούχο που θέλουμε ακριβώς στα μέτρα του σώματός μας σε 15 λεπτά!
Λύση: Ηλεκτροσκόπηση υπεδάφους
Μια τέτοια τεχνολογία έχει η εδρεύουσα στη Γιούτα των ΗΠΑ εταιρεία Willowstick Τechnologies (www.
willowstick. com). Το σύστημα υδατογράφησης που έχει αναπτύξει, το «ΑquaΤrack», βασίζεται στην ηλεκτρική αγωγιμότητα του νερού: ηλεκτρόδια βυθίζονται στο έδαφος και συνθέτουν ένα δίκτυο.
Με τη διοχέτευση ηλεκτρικού ρεύματος δημιουργούν ένα μαγνητικό πεδίο που μπορεί να καταγραφεί με μέθοδο παραπλήσια των μαγνητικών τομογράφων.
Πρόβλημα: Διατροφή ανάγκης
Το πρόβλημα είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο, για τον Τρίτο Κόσμο τουλάχιστον: οι φτωχοί αυτού του πλανήτη στερούνται την αναγκαία για μια καλή υγεία διατροφή. Αλλά και τα απρόβλεπτα των φυσικών καταστροφών προβάλλουν ως ορατό για όλους μας το αίτημα μιας «διατροφής στο τσεπάκι».
Λύση: Κιτ μοριακής κουζίνας
Η φωτοθεραπεία με πράσινο λέιζερ ήδη εφαρμόζεται στις μυαλγίες (βλ. φωτογραφία), αλλά η επάλειψη με «rose bengal» τη μετατρέπει και σε συγκολλητή πληγών
Πρόβλημα: Προσωπική ένδυση
Τροφές σε ζελέ, γαρνιτούρες σε σύριγγες και ψωμί-τυπωμένο χαρτί είναι μερικά από τα συστατικά της «μεταμοντέρνας» μοριακής κουζίνας
Λύση: Σπρέι αυτο-ένδυσης
Ο ισπανός σχεδιαστής μόδας και δόκτωρ Μανέλ Τόρες (Μanel Τorres) είχε κατά νου αρχικά να ανταποκριθεί στο νέο αίτημα «προσωπικής μόδας». Αναζήτησε απαντήσεις στα υπάρχοντα υλικά της υφαντουργίας και κατέληξε να ψάχνει το πώς έφτιαχναν οι πρώτοι άνθρωποι τα ρούχα τους, από συγκόλληση ινών, χωρίς ύφανση ή ράψιμο. Ζήτησε βοήθεια από τον χημικό μηχανικό Πολ Λιούκχαμ (Ρaul Luckham) του βρετανικού Ιmperial College του Λονδίνου και σύντομα βρέθηκε με έναν αερογράφο στα χέρια γεμάτο με ένα ζουμί από κοντοκομμένες ίνες και πολυμερές. Ψεκάζοντας με αυτό το υγρό κατευθείαν στο γυμνό σώμα του ανθρώπου διαπίστωσε ότι είχε αποκτήσει ένα θαυματουργό υλικό που στέγνωνε σχεδόν αμέσως, δεν «έδενε» με το ανθρώπινο δέρμα, επιδεχόταν πολλαπλά στρώματα «βαφής», με χρώματα ή ίνες διαφορετικής προέλευσης, έδινε την αίσθηση ακατέργαστου μαλακού δέρματος (σουέντ), μπορούσε να πλυθεί επανειλημμένως και να διατηρεί τη μορφή του, αλλά και μπορούσε να εμβαπτισθεί σε διαλύτη, να ξαναγίνει «ζουμί» και να ξαναψεκασθεί ώστε να γίνει νέο ρούχο. Ο Τόρες και ο Λιούκχαμ συνέπηξαν την εταιρεία Fabrican (στην ιστοσελίδα της www.fabricanltd.com μπορείτε να δείτε βιντεοπαρουσιάσεις της ευρεσιτεχνίας τους) και ετοιμάζονται να αρχίσουν τη μαζική παραγωγή κονσερβών σπρέι για τους τελικούς καταναλωτές. Ανακάλυψαν όμως ότι το ίδιο σπρέι προσφέρεται και για την κάλυψη πιο ζωτικών αναγκών από την προσωπική μόδα: την ανάγκη να αποκτήσεις στιγμιαία έναν επίδεσμο αν τραυματισθείς ή να ντυθείς αξιοπρεπώς αν... για οποιονδήποτε λόγο βρεθείς χωρίς ρούχα!
Πρόβλημα: Ανοιχτές πληγές
Δύο ηλεκτρόδια και ένα μπαστούνι-μαγνητοσκόπιο αρκούν για να χαρτογραφήσει κανείς τον θησαυρό των υπόγειων υδάτων
Λύση: Κόλλημα με λέιζερ
Οι ακτίνες λέιζερ έχουν παραδοσιακά συνδυαστεί με καταστροφικές εφαρμογές τους, με «πολέμους των άστρων» και άλλα παρόμοια. Αλλά οι ερευνητές Ειρήνη Κοτσεβάρ (Ιrene Κochevar) και Ρόμπερτ Ρέντμοντ (Robert Redmond) του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης, στις ΗΠΑ, ανακάλυψαν μια εξαιρετικά ειρηνική εφαρμογή τους. Συγκεκριμένα βρήκαν μια ροζ βαφή που, όταν αλείφεται πάνω σε μια πληγή και δέχεται επί τρία λεπτά το φως από ένα πράσινο λέιζερ, αλληλεπιδρά με αυτό και μετατρέπεται σε «δερματική κόλλα» που κλείνει την πληγή. Η θερμαινόμενη από το λέιζερ ροζ βαφή (ονόματι «rose bengal») ουσιαστικά «προσκαλεί» τα μόρια κολλαγόνου του δέρματος να έρθουν στα άκρα της πληγής και να αρχίσουν να διαπλέκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα δερματικό «φερμουάρ». Η διαδικασία επούλωσης γίνεται έτσι όχι μόνο ταχύτατη αλλά και χωρίς ίχνη καθώς δεν υπάρχουν ραφές που να αφήνουν ουλές. Το ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι συνεχίζοντας τα πειράματά τους οι δύο ερευνητές είδαν ότι η ίδια μέθοδος επαρκεί για να συνενώνει ακόμη και κομμένα νεύρα!
Πρόβλημα: Κουνούπια
Σιωπηλή, συμπαγής, οικολογική και μικρότερη από... κλουβί παπαγάλου, η συσκευή αυτή της Μega-Catch εξολοθρεύει αποδεδειγμένα ως και 3.707 κουνούπια κάθε νύχτα!
Λύση: Κουνουπορουφήχτρες
Η αμερικανική εταιρεία Μega-Catch (www.megacatch.com) φαίνεται ότι έχει βρει την πιο αποτελεσματική λύση: κουνουποπαγίδες που εξολοθρεύουν χιλιάδες κουνούπια σε μία νύχτα! Το μυστικό τους είναι η οκτενόλη (ουσία που απομιμείται την ανθρώπινη ανάσα), λαμπάκια LΕD που πάλλουν σε συχνότητες ελκυστικές σε διάφορα είδη κουνουπιών και μια λάμπα υπεριωδών ακτίνων. Μόλις τα κουνούπια πλησιάσουν στην παγίδα, το ίδιο σύστημα εκπομπής της οσμής οκτανόλης τα ρουφάει στο εσωτερικό της συσκευής για τα... επακόλουθα. Οι συσκευές προσφέρονται σε τρεις εκδόσεις: την Ultra έναντι 424 δολαρίων (για 3.707 καταμετρημένα κουνούπια/νύχτα), την Ρremier έναντι 211 δολαρίων (με 1.343 πιστοποιημένα θύματα) και την Αlpha, με μόλις 84 δολάρια και... 752 νεκρούς.
Πρόβλημα: Κυκλοφοριακό
Η επέκταση μνήμης του εγκεφάλου μας με τσιπάκια είναι ακόμη θέμα επιστημονικής φαντασίας. Προς το παρόν επιχειρείται το πρώτο βήμα: η μετατροπή της ζωής μας σε ψηφιακό περιεχόμενο
Λύση: Δικτυωμένα δίτροχα
Η εφεύρεση του ηλεκτροκίνητου πατινιού με γυροσκοπικό μηχανισμό εξισορρόπησης Segway έδειξε στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία General Μotors (GΜ) τον τρόπο να φτιάξει ακόμη μικρότερων διαστάσεων ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Επειτα από αρκετούς πειραματισμούς πέρασε την ομάδα σχεδιαστών της στην άλλη μεριά του Ειρηνικού και τους έβαλε να δουλέψουν με συναδέλφους τους της κινεζικής και της αυστραλιανής αυτοκινητοβιομηχανίας. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάσουν στην έκθεση World Εxpo 2010 της Σανγκάης, τον περασμένο Μάρτιο, τρεις παραλλαγές του πρωτότυπου διθέσιου ΕΝ-V (Εlectric Νetworked Vehicle). Εκ πρώτης όψεως, το δίτροχο αυτό όχημα εντυπωσιάζει με το ότι είναι... το ένα τρίτο ενός τυπικού αυτοκινήτου, τόσο σε μήκος όσο και σε βάρος. Κινείται με μπαταρίες ιόντων λιθίου, που επαναφορτίζονται κάθε 56 χιλιόμετρα από οποιαδήποτε πρίζα ρεύματος. Η πραγματικά πρωτόγνωρη ιδέα όμως που υλοποιήθηκε στα ΕΝ-V είναι ότι είναι όλα συνδέσιμα μεταξύ τους μέσω ευρυζωνικού ασύρματου δικτύου και έχουν σύστημα γεωεντοπισμού (GΡS) που ενημερώνεται από το Διαδίκτυο για την κατάσταση στους δρόμους ώστε να επιλέγεται η συμφερότερη διαδρομή.
Πρόβλημα: Ανεπαρκής μνήμη
Η αχίλλειος πτέρνα του πολιτισμού μας φαίνεται ότι βρίσκεται τελικά στη μνήμη που διαθέτει ο εγκέφαλός μας: είναι τόσες οι εξελίξεις, τόσο γοργό το βήμα των ανακαλύψεων, τόσο πολλές οι αλλαγές του κοινωνικού, επαγγελματικού και φυσικού περιβάλλοντος στις οποίες καλούμαστε να προσαρμοστούμε που η φυσική μας μνήμη δείχνει απλά να μην επαρκεί! Αν προσθέσουμε σε αυτό το ότι η νόσος Αλτσχάιμερ έχει αναγορευθεί στην ασθένεια του αιώνα, αντιλαμβανόμαστε ότι το ζητούμενο «επέκτασης και αναζωογόνησης της μνήμης μας» είναι εξόχως σημαντικό.
Λύση: Τεχνητή μνήμη
Από τα πρώτα χρόνια της πληροφορικής επανάστασης το θέμα της μνήμης απασχολεί τόσο τους μηχανικούς όσο και τους νευροχειρουργούς. Ο τεχνικός κόσμος κατόρθωσε να δημιουργήσει μνήμες τεράστιας χωρητικότητας που τώρα όλοι έχουμε στα κινητά μας τηλέφωνα και στις φωτογραφικές μας μηχανές. Ο ιατρικός κόσμος όμως βλέπει το χάσμα ανάμεσα στην τεχνητή και στη βιολογική μας μνήμη όλο και να μεγαλώνει: η μνήμη του εγκεφάλου μας μπορεί να καταχωρίζει μόλις δύο μονάδες πληροφορίας (bits) ανά δευτερόλεπτο, άρα κάποιες εκατοντάδες megabytes σε όλη μας τη ζωή, όταν... μια κινηματογραφική ταινία σε DVD υψηλής ποιότητας μπορεί να χρειαστεί ακόμη και 17 gigabytes! Πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα;
Αυτό το ερώτημα απασχολεί τον εφευρέτη του πρώτου μινι-υπολογιστή, του ΡDΡ, Γκόρντον Μπελ (Gordon Βell), εδώ και 30 χρόνια. Τελικά, το 1998, και ενόσω ήταν πια κύριος ερευνητής της Μicrosoft, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος το πρώτο «πειραματόζωο μνήμης»: άρχισε να καταγράφει ψηφιακά όλη του τη ζωή! Πρώτα ψηφιακοποίησε τις παλιές του φωτογραφίες, τις εργασίες του και τις σημειώσεις του. Επειτα άρχισε να καταγράφει ψηφιακά όλα του τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα e-mail και τις συσκέψεις στις οποίες συμμετείχε και μετά φόρεσε στον λαιμό του μια πρωτότυπη φωτογραφική μηχανή που παίρνει συνεχώς και αυτόματα φωτογραφίες από τα όσα συναντά στη διάρκεια κάθε ημέρας. Το έργο αυτό, που ονομάστηκε «ΜyLifeΒits»- και περιγράφεται στην ιστοσελίδα http: //research.microsoft.com/en-us/ projects/mylifebits-, αποτελεί την «πρώτη ύλη», το ψηφιακό περιεχόμενο της όλης έρευνας που διεξάγει η Μicrosoft για ένα σύστημα τεχνητής μνήμης. Διότι, όπως εύλογα φαντάζεστε, το θέμα δεν είναι μόνο το πώς καταγράφεις σε μια μνήμη τα συμβαίνοντα αλλά το πώς τα κατηγοριοποιείς, πώς τα ανασύρεις και τα συνδυάζεις με άλλα, με την ταχύτητα που απαιτεί ο διαρκώς μειούμενος χρόνος λήψης αποφάσεών μας. Οι πληροφορίες μας λένε ότι ήδη ο Βell μπορεί να βρίσκει εντός 30 δευτερολέπτων οτιδήποτε από την παρελθούσα ζωή του μέσω κειμενικής αναζήτησης. Με τη βοήθεια ερευνητών του Πανεπιστημίου Columbia προσπαθούν τώρα να του δώσουν και τη δυνατότητα να ψάχνει ήχους και αργότερα συνομιλίες. Και, αν κάτι σημαίνει αυτό, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι στις 2 Φεβρουαρίου 2010 ο ιδρυτής της Μicrosoft, ο Βill Gates, και ένας αριθμός υψηλόβαθμων στελεχών της εταιρείας καταχώρισαν μια πατέντα για σύστημα «εξόρυξης προσωπικών δεδομένων». Μήπως βρισκόμαστε κοντύτερα απ΄ όσο νομίζουμε σε ένα τσιπάκι που θα κουμπώνει πίσω από το αφτί μας; Και... τι θα μας συμβεί αν πέσει στα χέρια άλλων;
Πρόβλημα: Υπολογιστική ισχύς
Κάθε μηχανικός πληροφορικής που θα διαβάσει τα περί τεχνητής επέκτασης μνήμης για τον εγκέφαλό μας θα χαμογελάσει ειρωνικά: έστω ότι καταγράφουμε όλη μας τη ζωή, ότι έχουμε τον τρόπο να «εξορύσσουμε» την κάθε πτυχή της και ότι διασφαλίζουμε τη χρήση της μόνο από εμάς. Ποιος υπολογιστής, με ποιον επεξεργαστή, θα κατορθώσει να τα βγάλει πέρα με τα απειράριθμα δεδομένα που θα συσσωρεύονται και θα αποζητούν επεξεργασία; Διότι το μόνο σίγουρο, μετά την ενίσχυση της βιολογικής μας μνήμης, είναι ότι ο εγκέφαλός μας θα ζητήσει πρώτος «βοήθεια» και έναν «συνεπεξεργαστή» για να του την προσφέρει!
Λύση: Φωτόνια διττής κατάστασης
Η τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από άλματα στη φωτονική, τη νέα επιστήμη που επιχειρεί να δαμάσει το φως και να μας δώσει επιτέλους τους υπεργρήγορους κβαντικούς υπολογιστές που ονειρευόμαστε. Ο χειρισμός των φωτονίων όμως με τη διακριτότητα που χειριζόμαστε τα ηλεκτρόνια ήταν εφικτός θεωρητικά αλλά αναπόδεικτος στην πράξη. Αυτό ως τις 15 Ιουλίου 2010. Διότι τότε δημοσιεύθηκε μια εργασία σύμφωνα με την οποία «υλοποίησαν τη γάτα του Schrodinger»- την απόδειξη του περιώνυμου από το 1935 κβαντικού του θεωρήματος για μια γάτα που είναι ταυτόχρονα ζωντανή και νεκρή!
Συγκεκριμένα μια ομάδα ερευνητών του αμερικανικού Εθνικού Ινστιτούτου Προτύπων και Τεχνολογίας (ΝΙSΤ) βομβάρδισε με λέιζερ κάποιους ιδιαίτερους κρυστάλλους και από τη διέγερσή τους προέκυψε μια νέα μορφή φωτός (γνωστή ως «ζουληγμένο κενό»- squeezed vacuum) που εμπεριέχει μικρό μόνο αριθμό φωτονίων. Επειτα, μέσω σκέδασης της δέσμης του λέιζερ, οι ερευνητές αφαίρεσαν κάποια από αυτά τα φωτόνια και το φως που παρέμεινε... βρέθηκε να πληροί ακριβώς τις προδιαγραφές μιας «κβαντικής γάτας». Οπως δήλωσε ο επικεφαλής της ομάδας Τόμας Γκέριτς (Τhomas Gerrits), «οι παραχθέντες φωτεινοί παλμοί διακρίνονταν ο καθένας από δύο ακριβώς αντίθετες φάσεις». Τώρα το μόνο που χρειάζεται για να αρχίσουμε να υπολογίζουμε δεδομένα με αυτά τα φωτόνια είναι να δομήσουμε... ακόμη μεγαλύτερες κβαντικές γάτες.
ΥΓ.:Την εργασία αυτή των ερευνητών του ΝΙSΤ θα τη βρείτε στο Διαδίκτυο υπό τον τίτλο «Generation of Οptical Coherent State Superpositions by ΝumberResolved Ρhoton Subtraction from Squeezed Vacuum».
Πηγή
Η εφεύρεση του ηλεκτροκίνητου πατινιού με γυροσκοπικό μηχανισμό εξισορρόπησης Segway έδειξε στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία General Μotors (GΜ) τον τρόπο να φτιάξει ακόμη μικρότερων διαστάσεων ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Επειτα από αρκετούς πειραματισμούς πέρασε την ομάδα σχεδιαστών της στην άλλη μεριά του Ειρηνικού και τους έβαλε να δουλέψουν με συναδέλφους τους της κινεζικής και της αυστραλιανής αυτοκινητοβιομηχανίας. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάσουν στην έκθεση World Εxpo 2010 της Σανγκάης, τον περασμένο Μάρτιο, τρεις παραλλαγές του πρωτότυπου διθέσιου ΕΝ-V (Εlectric Νetworked Vehicle). Εκ πρώτης όψεως, το δίτροχο αυτό όχημα εντυπωσιάζει με το ότι είναι... το ένα τρίτο ενός τυπικού αυτοκινήτου, τόσο σε μήκος όσο και σε βάρος. Κινείται με μπαταρίες ιόντων λιθίου, που επαναφορτίζονται κάθε 56 χιλιόμετρα από οποιαδήποτε πρίζα ρεύματος. Η πραγματικά πρωτόγνωρη ιδέα όμως που υλοποιήθηκε στα ΕΝ-V είναι ότι είναι όλα συνδέσιμα μεταξύ τους μέσω ευρυζωνικού ασύρματου δικτύου και έχουν σύστημα γεωεντοπισμού (GΡS) που ενημερώνεται από το Διαδίκτυο για την κατάσταση στους δρόμους ώστε να επιλέγεται η συμφερότερη διαδρομή.
Πρόβλημα: Ανεπαρκής μνήμη
Με γυροσκοπική τεχνολογία από το Segway και ασύρματα δικτυωμένο GΡS, το Χiao είναι η μία από τις τρεις παραλλαγές του διτρόχου ΕΝ-Vπου παρουσίασε η General Μotors στη Σανγκάη
Λύση: Τεχνητή μνήμη
Από τα πρώτα χρόνια της πληροφορικής επανάστασης το θέμα της μνήμης απασχολεί τόσο τους μηχανικούς όσο και τους νευροχειρουργούς. Ο τεχνικός κόσμος κατόρθωσε να δημιουργήσει μνήμες τεράστιας χωρητικότητας που τώρα όλοι έχουμε στα κινητά μας τηλέφωνα και στις φωτογραφικές μας μηχανές. Ο ιατρικός κόσμος όμως βλέπει το χάσμα ανάμεσα στην τεχνητή και στη βιολογική μας μνήμη όλο και να μεγαλώνει: η μνήμη του εγκεφάλου μας μπορεί να καταχωρίζει μόλις δύο μονάδες πληροφορίας (bits) ανά δευτερόλεπτο, άρα κάποιες εκατοντάδες megabytes σε όλη μας τη ζωή, όταν... μια κινηματογραφική ταινία σε DVD υψηλής ποιότητας μπορεί να χρειαστεί ακόμη και 17 gigabytes! Πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα;
Αυτό το ερώτημα απασχολεί τον εφευρέτη του πρώτου μινι-υπολογιστή, του ΡDΡ, Γκόρντον Μπελ (Gordon Βell), εδώ και 30 χρόνια. Τελικά, το 1998, και ενόσω ήταν πια κύριος ερευνητής της Μicrosoft, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος το πρώτο «πειραματόζωο μνήμης»: άρχισε να καταγράφει ψηφιακά όλη του τη ζωή! Πρώτα ψηφιακοποίησε τις παλιές του φωτογραφίες, τις εργασίες του και τις σημειώσεις του. Επειτα άρχισε να καταγράφει ψηφιακά όλα του τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα e-mail και τις συσκέψεις στις οποίες συμμετείχε και μετά φόρεσε στον λαιμό του μια πρωτότυπη φωτογραφική μηχανή που παίρνει συνεχώς και αυτόματα φωτογραφίες από τα όσα συναντά στη διάρκεια κάθε ημέρας. Το έργο αυτό, που ονομάστηκε «ΜyLifeΒits»- και περιγράφεται στην ιστοσελίδα http: //research.microsoft.com/en-us/ projects/mylifebits-, αποτελεί την «πρώτη ύλη», το ψηφιακό περιεχόμενο της όλης έρευνας που διεξάγει η Μicrosoft για ένα σύστημα τεχνητής μνήμης. Διότι, όπως εύλογα φαντάζεστε, το θέμα δεν είναι μόνο το πώς καταγράφεις σε μια μνήμη τα συμβαίνοντα αλλά το πώς τα κατηγοριοποιείς, πώς τα ανασύρεις και τα συνδυάζεις με άλλα, με την ταχύτητα που απαιτεί ο διαρκώς μειούμενος χρόνος λήψης αποφάσεών μας. Οι πληροφορίες μας λένε ότι ήδη ο Βell μπορεί να βρίσκει εντός 30 δευτερολέπτων οτιδήποτε από την παρελθούσα ζωή του μέσω κειμενικής αναζήτησης. Με τη βοήθεια ερευνητών του Πανεπιστημίου Columbia προσπαθούν τώρα να του δώσουν και τη δυνατότητα να ψάχνει ήχους και αργότερα συνομιλίες. Και, αν κάτι σημαίνει αυτό, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι στις 2 Φεβρουαρίου 2010 ο ιδρυτής της Μicrosoft, ο Βill Gates, και ένας αριθμός υψηλόβαθμων στελεχών της εταιρείας καταχώρισαν μια πατέντα για σύστημα «εξόρυξης προσωπικών δεδομένων». Μήπως βρισκόμαστε κοντύτερα απ΄ όσο νομίζουμε σε ένα τσιπάκι που θα κουμπώνει πίσω από το αφτί μας; Και... τι θα μας συμβεί αν πέσει στα χέρια άλλων;
Πρόβλημα: Υπολογιστική ισχύς
Ο Τhomas Gerrits του ΝΙSΤ με την πειραματική διάταξη που «γέννησε» τους αντικαταστάτες των ηλεκτρονίων στους υπολογιστές μας, τα φωτόνια διττής κατάστασης
Λύση: Φωτόνια διττής κατάστασης
Η τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από άλματα στη φωτονική, τη νέα επιστήμη που επιχειρεί να δαμάσει το φως και να μας δώσει επιτέλους τους υπεργρήγορους κβαντικούς υπολογιστές που ονειρευόμαστε. Ο χειρισμός των φωτονίων όμως με τη διακριτότητα που χειριζόμαστε τα ηλεκτρόνια ήταν εφικτός θεωρητικά αλλά αναπόδεικτος στην πράξη. Αυτό ως τις 15 Ιουλίου 2010. Διότι τότε δημοσιεύθηκε μια εργασία σύμφωνα με την οποία «υλοποίησαν τη γάτα του Schrodinger»- την απόδειξη του περιώνυμου από το 1935 κβαντικού του θεωρήματος για μια γάτα που είναι ταυτόχρονα ζωντανή και νεκρή!
Συγκεκριμένα μια ομάδα ερευνητών του αμερικανικού Εθνικού Ινστιτούτου Προτύπων και Τεχνολογίας (ΝΙSΤ) βομβάρδισε με λέιζερ κάποιους ιδιαίτερους κρυστάλλους και από τη διέγερσή τους προέκυψε μια νέα μορφή φωτός (γνωστή ως «ζουληγμένο κενό»- squeezed vacuum) που εμπεριέχει μικρό μόνο αριθμό φωτονίων. Επειτα, μέσω σκέδασης της δέσμης του λέιζερ, οι ερευνητές αφαίρεσαν κάποια από αυτά τα φωτόνια και το φως που παρέμεινε... βρέθηκε να πληροί ακριβώς τις προδιαγραφές μιας «κβαντικής γάτας». Οπως δήλωσε ο επικεφαλής της ομάδας Τόμας Γκέριτς (Τhomas Gerrits), «οι παραχθέντες φωτεινοί παλμοί διακρίνονταν ο καθένας από δύο ακριβώς αντίθετες φάσεις». Τώρα το μόνο που χρειάζεται για να αρχίσουμε να υπολογίζουμε δεδομένα με αυτά τα φωτόνια είναι να δομήσουμε... ακόμη μεγαλύτερες κβαντικές γάτες.
ΥΓ.:Την εργασία αυτή των ερευνητών του ΝΙSΤ θα τη βρείτε στο Διαδίκτυο υπό τον τίτλο «Generation of Οptical Coherent State Superpositions by ΝumberResolved Ρhoton Subtraction from Squeezed Vacuum».
Πηγή
Posted in: Τεχνολογία
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!
Κοινοποίηση στο X
Μοιραστείτε το στο Facebook
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου