H εκρηκτική λάμψη κατά τον οργασμό

Πρώτη μαγνητική απεικόνιση γυναικείου εγκεφάλου σε κορύφωση

Γιατί δεν ξέρουμε τίποτα

Κι όμως, εκεί που νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα! Η διαφορά μεταξύ του εξυπνάκια και του επιστήμονα είναι μία και απλή: ο εξυπνάκιας νομίζει ότι τα ξέρει όλα, την ίδια στιγμή που ο επιστημονικός νους παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα.

«Ανάσταση» νεκρού σπουργιτιού μέσω ρομποτικής

Το όλο πείραμα παραπέμπει σε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας: επιστήμονες του πανεπιστημίου Duke στη Βόρεια Καρολίνα συνεργάστηκαν με φοιτητές μηχανολογίας και έναν ταριχευτή για να «αναστήσουν» μέσω της ρομποτικής ένα σπουργίτι και να μελετήσουν τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί του.

Εντόπισαν το πρώτο υβρίδιο ανθρώπου και Νεάντερταλ

Ερευνητές ανακοίνωσαν πως εντόπισαν το πρώτο υβρίδιο ανθρώπου και Νεάντερταλ. Η σχετική έκθεση δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Plos One.

Ερευνητές βρήκαν το γονίδιο που επαναφέρει έναν γηρασμένο εγκέφαλο στην εφηβική κατάσταση

Είναι προφανές ότι ο εγκέφαλος λειτουργεί καλύτερα όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στην εφηβεία, υπό την έννοια ότι μαθαίνει πιο εύκολα και επουλώνεται πιο γρήγορα απ’ ότι σε μεγαλύτερη ηλικία, κάτι που νοιώθουμε όλοι μας όσο περνούν τα χρόνια. Επομένως, δε θα μας πείραζε να μπορούσαμε να επαναφέρουμε το μυαλό μας στην κατάσταση που ήταν τότε.

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Σπήλαιο «μαμούθ»… χωράει τη Νέα Υόρκη!

Οι εικόνες κόβουν την ανάσα, καθώς θαυμάζουμε ένα από τα μεγαλύτερα σπήλαια του κόσμου, όπου η Γη αποδεικνύει το μεγαλείο της και ο δημιουργός τις… μαγικές του ικανότητες!

Ένα φανταστικό σπήλαιο

Το σπήλαιο Sondoong μάς κάνει να αναρωτηθούμε –όχι άδικα- αν υπάρχει στην πραγματικότητα αυτό το μέρος πάνω στη Γη ή είναι απλώς ένα… τρέιλερ από ταινία επιστημονικής φαντασίας!

Ένα φανταστικό σπήλαιο

Τεράστιες αχτίδες φωτός εισχωρούν από το άνοιγμα στην οροφή δημιουργώντας φωτεινούς καταρράκτες, ενώ οι επιμέρους σπηλιές καταλαμβάνουν μια τεράστια έκταση μήκους 300 ποδιών, το ύψος των οποίων αγγίζει στο ανώτερο σημείο τα 800 πόδια.

Ένα φανταστικό σπήλαιο

Ένα σπήλαιο «μαμούθ» όπου στο εσωτερικό του θα μπορούσε άνετα να… χωρέσει ένα ολόκληρο τετράγωνο της Νέας Υόρκης, ακόμη να προσγειωθεί ένα Μπόινγκ 747 ή να κατασκευαστεί ένας πελώριος ουρανοξύστης!

Ένα φανταστικό σπήλαιο

Το μεγαλύτερο υπόγειο πέρασμα του κόσμου κρύβει στο εσωτερικό του μια ολόκληρη ζούγκλα, ενώ εντυπωσιακές λίμνες, ποτάμια και ιδιόμορφοι σχηματισμοί βράχων κλέβουν τα βλέμματα των εξερευνητών.

Ένα φανταστικό σπήλαιο

Ορειβάτες, αναρριχητές αλλά και απλοί τουρίστες έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν αυτό το «φυσικό έργο τέχνης» από τον Απρίλιο έως το Νοέμβριο (περίοδος ξηρασίας), αφού κατά την περίοδο των μουσώνων και των βροχών τα νερά ανεβαίνουν, κάνοντας το σπήλαιο αδιάβατο.

Ένα φανταστικό σπήλαιο

Κι αν έχετε την ευκαιρία να βρεθείτε κάποτε εκεί, οπλίστε τη φωτογραφική σας μηχανή και απαθανατίστε τις εικόνες μία προς μία, γιατί είναι σίγουρο ότι οι εκπλήξεις δεν θα έχουν τέλος… Προς το παρόν, πάντως, πάρτε μια μικρή γεύση… μαγείας!

Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο
Ένα φανταστικό σπήλαιο



Πηγή

Τα αστέρια που μάγεψαν τον φακό

Τα δέκα καλύτερα πορτραίτα όλων των εποχών παρουσίασε μέσω της εφημερίδας Daily Mail  ο διάσημος φωτογράφος Terry O'Neil.
Ο φωτογράφος επέλεξε φωτογραφίες όπως του Μοχάμεντ Άλι που έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις καλύτερες στην ιστορία των σπορ, μέχρι ένα πορτραίτο της "άγνωστης" τότε  Αντζελίνα Τζολι, της Ελίζαμπέθ Τείλορ αλλά και ενός Αμερικανού πεζοναύτη.

1. Μοχάμεντ Άλι (NEIL LEIFER)
Το στιγμιότυπο του Μοχάμεντ Άλι την ώρα που έριξε νοκ – άουτ το Sonny Liston  θεωρείται μια από τις καλύτερες φωτογραφίες στην ιστορία των σπορ. Τραβήχτηκε στο τέλος του μεταξύ τους αγώνα το 1965 από τον Neil Leifer.



2. Μέριλιν Μονρό (ΜBERT STERN)

Η φωτογράφιση του ειδώλου έγινε τον Ιούνιο του 1962, έξι εβδομάδες πριν το θάνατό της, για λογαριασμό του περιοδικού Vogue. Τότε, όλοι οι φωτογράφοι έδιναν μεγάλη σημασία στο μπούστο της Μέριλιν, ωστόσο ο Stern αποφάσισε να εστιάσει στο πρόσωπο και την πλάτη της.
Το ίδιο κόνσεπτ είχε μια παρόμοια φωτογράφιση του καλλιτέχνη με την Lindsay Lohan για τον New Yorker το 2008.



3. Τέρενς Σταμπ (TERENCE DONOVAN)

Ο ηθοποιός φωτογραφήθηκε από τον Donovan το 1967, στα γυρίσματα της ταινίας "Far From The Madding Crowd".
O Terry ακόμα και σήμερα δε μπορεί να χωνέψει την  αυτοκτονία  του το  1996.



4. Ελίζαμπεθ Τέιλορ (ANONYMOUS)

Σύμφωνα με τον φωτογράφο , η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είναι μια από τις ομορφότερες γυναίκες που έχει δει ποτέ ο πλανήτης, και το συγκεκριμένο πορτραίτο είναι ένα από τα καλύτερά της.
"Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία ι επειδή, κατά βάθος, πίσω από την σταρ του σινεμά υπήρξε ένα  πολύ συνηθισμένο κορίτσι που ήταν αρκετά ντροπαλό" αναφέρει ο Neil.




5. Αντζελίνα Τζολί (GEORGE HOLZ)

Η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε το 1998, όταν η Αντζελίνα Τζολί ήταν ελάχιστα γνωστή, κι αυτό κυρίως χάρη στο διάσημο μπαμπά της. Ο Holz την είχε εντοπίσει ενώ έπαιζε ένα μικρό ρόλο σε τηλεοπτική σειρά της εποχής, ωστόσο, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, "τα πάντα επάνω της φώναζαν ότι μια μέρα θα γίνει μεγάλη σταρ".



6. Όντρεϊ Χέπμπορν (TERRY O’NEILL)

Η ηθοποιός φωτογραφιζόταν πάντα ως η στιλάτη και γλυκιά σταρ του Χόλιγουντ, ωστόσο, σύμφωνα με το φωτογράφο, είχε και μια αστεία πλευρά, την οποία αποτύπωσε ιδιαίτερα επιτυχημένα στο Σεν Τροπέ το 1967.



7. Αμερικανός πεζοναύτης (WEUGENE SMITH)

"Αυτό το πορτραίτο ενός Αμερικανού πεζοναύτη που προσπαθεί να επιβιώσει στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πάντα με συγκινεί. Μπορείς ξεκάθαρα να δεις πως ένας όμορφος, νεαρός άνδρας, σκληραίνει και χάνει τη λάμψη του εξαιτίας του πολέμου", αναφέρει ο φωτογράφος, σχολιάζοντας τη φωτογραφία του Smith, τον οποίο και θεωρεί έναν από τους καλύτερους φωτογράφους που υπήρξαν



8. Γουίνστον Τσόρτσιλ (KARSH)

Το συγκεκριμένο πορτραίτο του Καναδού φωτογράφου τραβήχτηκε το 1941 και έχει όλα όσα θα περίμενε κανείς από μια φωτογραφία του Γουίνστον Τσόρτσιλ: την χαρακτηριστική έκφραση του μπουλντογκ, τον αέρα της εξουσίας, και την αυστηρότητα ενός σοβαρού πολιτικού.
Η φωτογραφία θεωρείται "κλασική" αναφέρει ο φωτογράφος



9. Άντονι Μπλαντ (LORD SNOWDON)

Ο  Μπλαντ ήταν για χρόνια ο υπεύθυνος της συλλογής φωτογραφιών της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία απαθανατίστηκε ενώ εξετάζει ένα φωτογραφικό σλάιντ του Πάμπλο Πικάσο.



10. Νεαρή Αφγανή (STEVE MCCURRY)

Όταν η συγκεκριμένη φωτογραφία έκανε την εμφάνισή της στο εξώφυλλο του περιοδικού National Geographic το 1985, πολλοί χαρακτήρισαν τη 12χρονη κοπέλα του πορτραίτου ως την "Αφγανή Μόνα Λίσα", κυρίως λόγω του έντονου βλέμματος της, το οποίο ο  ΜcCurry  απαθανάτισε με μεγάλη επιτυχία.
Είκοσι χρόνια αργότερα ο φωτογράφος επέστρεψε στο χωριό και βρήκε την νεαρή και τη φωτογράφησε άλλη μια φορά.


  Πηγή

Οδήγηση χωρίς χέρια!

Νέο μοντέλο αυτοκινήτου οδηγεί… μόνο του
Οδήγηση χωρίς χέρια!
Ενα πρωτοποριακό σύστημα «τέταρτης αίσθησης» προσφέρει στο πειραματικό όχημα της BMW «μάτια» και οδηγική νοημοσύνη

Eνα όχημα το οποίο κινείται μόνο του, χωρίς τη βοήθεια του οδηγού, δημιούργησαν οι ειδικοί της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας BMW.

Σύμφωνα με τους κατασκευαστές, το πειραματικό μοντέλο εκ πρώτης όψεως δεν εμφανίζει κάποια διαφοροποίηση σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα αυτοκίνητα της εταιρείας. Η διαφορά του εντοπίζεται σε ένα σύστημα «τέταρτης αίσθησης» το οποίο αποτελείται από ραντάρ, σαρωτές λέιζερ και υπερήχων και κάμερες.
«Το όχημα αναλαμβάνει από μόνο του την πλήρη διαδικασία της οδήγησης» εξηγεί ο υπεύθυνος του πρωτοποριακού προγράμματος της εταιρείας, Νίκο Κέμπχεν.
«Ο οδηγός μάλιστα δεν παρεμβαίνει καθόλου. Το όχημα από την πλευρά του ακολουθεί πιστά τους κανονισμούς του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, παραμένει στη σωστή λωρίδα, δεν προσπερνά ποτέ από δεξιά και διατηρεί τα επιτρεπόμενα όρια ταχύτητας» υπογραμμίζει ο ίδιος.

Αυτοκίνητα σε «ευφυή» αυτόματο πιλότο
Το όχημα μπορεί να κινείται σε αυτοκινητοδρόμους που οι ειδικοί έχουν χαρτογραφήσει με ακρίβεια. Η απόσταση που έχει καλυφθεί, μέχρι στιγμής, στον «έξυπνο» αυτόματο πιλότο υπολογίζεται γύρω στα 5.000 χλμ.
Οι ειδικοί ανέπτυξαν την επαναστατική τεχνολογία, κατόπιν συστηματικής παρακολούθησης του τρόπου οδήγησης πραγματικών οδηγών σε ειδικούς προσομοιωτές.
«Η βασική πρόκληση που συναντήσαμε ήταν η ανάπτυξη αλγορίθμων που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε νέα κατάσταση» αναφέρει ο Κέμπχεν.
Αν και η τεχνολογία είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, η  BMW τονίζει με έμφαση ότι το σύστημα παραχωρεί τον έλεγχο στον οδηγό, επιτρέποντάς του ανά πάσα στιγμή την παρέμβασή του στο ευφυές σύστημα.

Πηγη

"Έγινες Τόφαλος…" Ποιος ήταν ο Τόφαλος;


Ποιος δεν είχε ακούσει, από εμάς τους παλιότερους, στα νιάτα μας, "μην τρώς πολύ παιδάκι μου, θα γίνεις σαν τον Τόφαλο…" ή "έγινες Τόφαλος…"
Πόσοι όμως γνωρίζουν σήμερα ποιος ήταν αυτός ο Τόφαλος;
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος την ιστορία μας.


Στις 15 Νοεμβρίου 1966 ο Δημήτρης Τόφαλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών από πνευμονικό οίδημα και με251 μετάλλια στη συλλογή του, κυρίως από την ελευθέρα πάλη, όχι την Ολυμπιακή, αλλά το λεγόμενο κατς.
Όταν ήταν μικρός, ο Τόφαλος, που γεννήθηκε στην Πάτρα, έπαιζε με τα βαγόνια του τρένου, όπου δοκίμαζε τη δύναμη του σηκώνοντας τις ράγες. Δεν άργησε να έρθει το ατύχημα. Ένα από τα βαγόνια, σχεδόν του έκοψε το χέρι και οι γιατροί θέλησαν να προβούν άμεσα σε ακρωτηριασμό, ώστε να σώσουν τη ζωή του νεαρού Δημητράκη.
Ο πατέρας του αντέδρασε, δεν το επέτρεψε και τελικά δικαιώθηκε. Το τραύμα του επουλώθηκε, μετά την αποθεραπεία αλλά άφησε κατά τι κοντύτερο το λαβωμένο χέρι του σε σχέση με το άλλο. Το γεγονός δεν επηρέασε τον γιγαντόσωμο Τόφαλο που αργότερα ξεκίνησε προπονήσεις στην άρση βαρών.
Το 1906 επιλέχθηκε να μετάσχει στην λεγόμενη«Μεσοολυμπιάδα» της Αθήνας, που ποτέ δεν έλαβε τελικά Ολυμπιακή αρίθμηση. Από τις προπονήσεις των αθλητών φάνηκε ότι κύριος αντίπαλος του θα ήταν ο ΑυστριακόςΓιόζεφ Στάινμπαχ, με σπουδαίο παρελθόν στο άθλημα.
Στο ξεκίνημα του αγώνα, που έγινε στο κέντρο του Παναθηναικού σταδίου, ο Στάινμπαχ δέχθηκε παρατήρηση από τους κριτές για χρήση άλλης τεχνικής.
Έφερνε πρώτα τη μπάρα μέχρι τη μέση και από εκεί με μία δεύτερη κίνηση στους ώμους. Έπρεπε η μπάρα να πηγαίνει απευθείας στους ώμους. Ο Αυστριακός αναγκάστηκε να συμμορφωθεί αλλά τελικά να χάσει τον αγώνα.
Ο Δημήτρης Τόφαλος εν μέσω αποθέωσης σήκωσε 142.4 κιλά ενώ ο Στάινμπαχ136.5κ. Τρίτος κατετάγη ο Γάλλος Αλεξάντρ Μασπολί με 129.5κ. Ο Σταινμπαχ ήταν τρομερά απογοητευμένος και από τα νεύρα του, μόλις ο αγώνας ολοκληρώθηκε, πήγε στην μπάρα με τα 142.4 κιλά και τη σήκωσε εύκολα και πετυχημένα με το δικό του στιλ.
Οι θεατές τον αποδοκίμασαν έντονα επειδή θεώρησαν ότι πήγε να κλέψει τη νίκη από τον Τόφαλο. Ο Έλληνας πρωταθλητής μετανάστευσε στις ΗΠΑ και το 1921 απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα. Μετείχε σε πάμπολλους αγώνες κατς όπου είχε πολλές επιτυχίες λόγω της φοβερής δύναμης του.
Στη συνέχεια υπήρξε προπονητής του περίφημου παλαιστή, επίσης του κάτς, του Τζιμ Λόντου.

Πηγή



Κρύβεται ένας πυρηνικός αντιδραστήρας στον πυρήνα της Γης;

Αρχές του 1939, οι Otto Hahn και Fritz Strassmann δημοσίευσαν την ανακάλυψη της πυρηνικής διάσπαση, δηλαδή τον διαχωρισμό του πυρήνα των ατόμων του ουρανίου. Αργότερα κατά την ίδια χρονιά, ο Siegfried Flόgge σκέφτηκε την πιθανότητα των αλυσιδωτών πυρηνικών αντιδράσεων να εμφανίζονται και στη φύση.

Το 1956, ο Paul Kuroda δημοσίευσε μια σύντομη εργασία στο περιοδικό Chemical Physics, που έδειξε την πιθανότητα κάποια μεταλλεύματα του ουρανίου, πριν 2 δισεκατομμύρια χρόνια, να ήταν σε θέση να υποστηρίξουν τις αλυσιδωτές αντιδράσεις και να λειτουργήσουν ως φυσικοί πυρηνικοί γεω-αντιδραστήρες.

Το 1972, επιστήμονες στη Γαλλική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας ανακάλυψαν τα άθικτα υπολείμματα ενός φυσικού πυρηνικού αντιδραστήρα σε μια περιοχή με μεταλλεύματα ουρανίου, σε ορυχείο της περιοχής Oklo στη Γκαμπόν της Δυτικής Αφρικής. Οι Γάλλοι αμέσως ήρθαν σε επαφή με τον Kuroda για να του ανακοινώσουν την ανακάλυψη τους, ενώ αργότερα ο γεωφυσικός Marvin Herndon έμαθε από τον ίδιο για τον φυσικό αυτό αντιδραστήρα.
Το 1990, η προσοχή του Marvin Herndon κατευθύνθηκε στον πλανήτη του Δία. Οι αστρονόμοι είχαν ανακαλύψει προς το τέλος της δεκαετίας του ’60 ότι ο Δίας ακτινοβολεί διπλάσια ενέργεια από αυτή που λαμβάνει από τον ήλιο. Οι πλανητικοί επιστήμονες ανακοίνωσαν τότε, ότι αφού είχαν εξετάσει όλες τις πιθανές πηγές της ενέργειας, η μόνη μορφή ενέργειας στην οποία πρέπει να οφείλεται το φαινόμενο, πρέπει να είναι η βαρυτική ενέργεια που απελευθερώνεται όταν σχηματίστηκε ο πλανήτης, περίπου, πριν 4.500 εκατομμύρια χρόνια.
Αλλά αυτή η εξήγηση αμφισβητήθηκε κυρίως από τον Marvin Herndon, γιατί ο Δίας αποτελείται από υδρογόνο και ήλιο κατά 98%, που και τα δύο στοιχεία είναι εξαιρετικά αποδοτικά μέσα μεταφοράς της θερμότητας. Έτσι, οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι ο Δίας έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για έναν αντιδραστήρα πυρηνικής διάσπασης πλανητικής κλίμακας. Γι αυτό το λόγο το 1992 έκανε μια δημοσίευση στο Naturwissenschaften με θέμα ότι οι γιγάντιοι εξωτερικοί πλανήτες έχουν ως πηγές ενέργειας τους αντιδραστήρες πυρηνικής διάσπασης.
Σύντομα συνειδητοποίησε ότι το υδρογόνο με βραδεία νετρόνια δεν ήταν απαραίτητα για έναν πλανητικό αντιδραστήρα και αυτή η παρατήρηση άνοιξε την πόρτα στην πιθανότητα ενός αντιδραστήρα πυρηνικής διάσπασης και στο κέντρο της Γης. Το 1993, δημοσίευσε μια εργασία στο περιοδικό Geomagnetism and Geoelectricity, για τη δυνατότητα να υπάρχει ένας γεωαντιδραστήρας πυρηνικής διάσπασης που να προσφέρει ενέργεια στο γεωμαγνητικό πεδίο. 
tradional_earth_model
Η δομή της Γης: ο εξωτερικός φλοιός, ο μανδύας, το εξωτερικό υγρό τμήμα του πυρήνα και το εσωτερικό στερεό τμήμα του πυρήνα

Μέχρι σήμερα βέβαια η επικρατούσα θεωρία δέχεται ότι ο εσωτερικός πυρήνας της Γης είναι στερεός και αποτελείται από κρυσταλλικό σίδηρο, σε αντίθεση με τον υγρό εξωτερικό πυρήνα που αποτελείται από ένα κράμα σιδήρου και νικελίου.  Η κίνηση δε του υγρού τηγμένου υλικού δημιουργεί ένα αυτοσυντηρούμενο μαγνητικό πεδίο, το γνωστό γεωδυναμό. Υπάρχουν βέβαια και διασπάσεις ραδιενεργών στοιχείων – ουράνιο-235 ή καλίου-40 – που προσφέρουν ένα τμήμα της απαραίτητης θερμότητας για τη συντήρηση του μαγνητικού πεδίου της Γης. 

georeactor_model 
Στο μοντέλο του Herndon υπάρχει στον πυρήνα της Γης και μεγάλη ποσότητα ραδιενεργού ουρανίου 235 και 238, που τροφοδοτεί έναν φυσικό πυρηνικό αντιδραστήρα ή γεωαντιδραστήρα όπως ονομάστηκε. Κι αυτός ο αντιδραστήρας – μια τεράστια σφαίρα διαμέτρου 8 χιλιομέτρων – είναι η πραγματική αιτία του γεωμαγνητισμού.
Οι περισσότεροι όμως επιστήμονες αντιδρούν στο μοντέλο του Herndon για τον πυρήνα της Γης, παρόλο που αυτή δίνει πειστικές απαντήσεις σε θέματα, όπως τις διακυμάνσεις της έντασης του μαγνητικού πεδίου της Γης, την αναστροφή του μαγνητικού πεδίου, τις αυξημένες ποσότητες ηλίου-3 που συναντώνται σε πετρώματα της Ισλανδίας και της Χαβάης, καθώς και τα μεγάλα γεωλογικά καταστροφικά γεγονότα που συνέβησαν στη Γη κατά το παρελθόν. Όπως, επίσης, και το περίεργο φαινόμενο της διπλάσιας ενέργειας που εκπέμπει ο Δίας σε σχέση με αυτή που απορροφά από τον Ήλιο. Αλλά, σύμφωνα με τον εμπνευστή της θεωρίας όχι μόνο ο Δίας αλλά και η Γη, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας έχουν έναν πυρηνικό φυσικό αντιδραστήρα στον πυρήνα τους.
Σύμφωνα με τους γεωφυσικούς στην αρχή της δημιουργίας της, η Γη, είχε πολύ ουράνιο που όμως αργότερα συγκεντρώθηκε στον πυρήνα της Γης. Έτσι, υποκίνησε την έναρξη μιας αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης.
Η κυρίαρχη άποψη δέχεται ότι η Γη προέκυψε από υλικό παρόμοιο με τους χονδρίτες (ένα είδος μετεωριτών). Καθώς ο πλανήτης μας μεγάλωνε η θερμότητα έλιωσε τις πρώτες ύλες και τα βαριά υλικά (σίδηρος, νικέλιο κλπ) συσσωρεύτηκαν στο κέντρο της Γης, ενώ τα ελαφρύτερα (όπως τα πετρώματα) στο μανδύα και τον φλοιό. Επειδή, το ουράνιο σύμφωνα με το καθιερωμένο μοντέλο οξειδώνεται και κάνει πετρώματα πηγαίνει κι αυτό στο φλοιό και το μανδύα.
Σύμφωνα όμως με το νέο μοντέλο του γεωφυσικού Herndon, δεν υπήρχε αρκετό οξυγόνο για να οξειδωθεί το ουράνιο κι έτσι αυτό ενώθηκε με το θείο και κατέληξε στον πυρήνα λόγω βαρύτηας. Αυτή είναι και η εξήγηση που έδωσε για την παρουσία τόσο μεγάλης ποσότητας ουρανίου στον πυρήνα της Γης. Όπως δε εκτιμά, ο Herndon, το 64% του ουρανίου της Γης βρίσκεται στον πυρήνα της αποκτώντας αυτή την κρίσιμη μάζα για την έναρξη του γεωαντιδραστήρα.
Ορισμένοι επιστήμονες λένε ότι η απόδειξη αυτής της θεωρίας θα έρθει από την ανίχνευση των αντινετρίνων (γεωνετρίνων) από το κέντρο της Γης. Προτείνουν έτσι την πραγματοποίηση κατάλληλων πειραμάτων στο KamLAND, που βρίσκεται στο νησί Honsu της Ιαπωνίας.
Προς το παρόν τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία για τη θεωρία του Herndon είναι ο φυσικός πυρηνικός αντιδραστήρας στο Oklo και το ήλιο-3 που βρέθηκε τη λάβα ορισμένων περιοχών, που όπως λένε οι ειδικοί προέρχεται από στρώματα βαθιά μέσα στη Γη.
Η κλασσική άποψη για το ήλιο-3 δέχεται ότι αυτό δημιουργήθηκε στον πλανήτη μας πριν 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ ο Herndon δέχεται ότι αυτό δημιουργήθηκε από τη διάσπαση του ισότοπου του υδρογόνου τρίτιο, κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Όμως το τρίτιο είναι σαφώς ένα προϊόν πυρηνικής σχάσης. Γι αυτό και η ανακάλυψη του ηλίου-3 σε ηφαιστειακά πετρώματα κατά τον γεωφυσικό Herndon είναι μια απόδειξη για τη θεωρία του.

Στον λαβύρινθο του απείρου

Η αναζήτηση του «ενδιάμεσου» επιπέδου απειρίας δίνει τροφή για νέες θεωρίες

Στον λαβύρινθο του απείρου



Η υπόθεση του συνεχούς είναι ένα ερώτημα των Μαθηματικών, ίσως το μεγαλύτερο αυτή την περίοδο για τα Μαθηματικά, και είναι τέτοιο γιατί συγκλίνουσες απόψεις μεγάλων λογικών και μαθηματικών από τον περασμένο αιώνα ως σήμερα το τοποθετούν στη διεπαφή των θεμελίων των Μαθηματικών, της Μαθηματικής Λογικής και της Φιλοσοφίας φθάνοντας (για κάποιους) ως την φυσιολογία του εγκεφάλου και την κβαντική μικρο-δομή του. Από αυτή την άποψη παρά την ενυπάρχουσα δυσκολία εκλαΐκευσης, σε αυτό το επίπεδο, των μαθηματικών ιδεών, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακόμη και για έναν μη μαθηματικό η ιστορική αναγωγή της υπόθεσης του συνεχούς και η σύνδεσή της με τη διαχρονική «ωσμωτική» σχέση των Μαθηματικών με την Αναλυτική Λογική μέσω της οποίας τα Μαθηματικά διαμεσολαβούνται σε τυπικό επίπεδο. Πολύ περισσότερο που ο γρίφος αυτός των θεμελίων των Μαθηματικών είναι απότοκο και συνδέεται στενά με τη λεγόμενη κρίση των θεμελίων στις αρχές του 20ού αιώνα, η οποία ήταν ακριβώς η θεωρητική αμφιβολία για την καλή θεμελίωση των μαθηματικών θεωριών, νοουμένων ως τυπικών-συντακτικών υπερδομών, των οποίων το εννοιολογικό περιεχόμενο πρέπει ωστόσο να αναζητηθεί στην εμπειρική παρατήρηση εντός του κόσμου που μας περιβάλλει.

Υπόθεση του συνεχούς και αξίωμα της επιλογής
Υπό το πρίσμα αυτό, η εξέλιξη των μαθηματικών θεμελίων μετά τη δημοσίευση της Principia Mathematica των Μπέρτραντ Ράσελ και Αλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ, το 1910, συμβαδίζει και με την εξέλιξη της Φιλοσοφίας των Μαθηματικών, η οποία με τη σειρά της αναπτύσσεται σε σχέση ανάδρασης με τα νεότερα φιλοσοφικά ρεύματα της Αναλυτικής Φιλοσοφίας που ευδοκιμεί κυρίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο και της (λεγόμενης) Ηπειρωτικής Φιλοσοφίας με τα παρακλάδια της και απώτερο πεδίο αναφοράς την κεντροευρωπαϊκή ιδεαλιστική φιλοσοφία του 18ου-19ου αιώνα.
Κατά το μέτρο λοιπόν που μια μαθηματική θεωρία νοείται ως μια αφηρημένη λογική υπερδομή η οποία ανάγεται στον συνεπή χειρισμό μαθηματικών αντικειμένων ως τυπικών συμβόλων της θεωρίας μέσα σε ένα πεπερασμένο πλαίσιο διαδικασιών με την προσθήκη ενός αξιώματος ύπαρξης του απείρου, η υπόθεση του συνεχούς έχει αποδειχθεί ότι είναι μαζί με το αξίωμα της επιλογής ανεξάρτητες μαθηματικές προτάσεις, δηλαδή μπορεί να αποδειχθεί η λογική συνέπεια τόσο της κατάφασής τους όσο και της άρνησής τους μέσα στο αξιωματικό σύστημα των Τσερμέλο - Φρένκελ. Το σύστημα αυτό, γνωστό και ως θεωρία συνόλων Τσερμέλο - Φρένκελ, είναι, τουλάχιστον ως σήμερα, η κοινώς αποδεκτή από τη μαθηματική κοινότητα θεμελιακή αξιωματική θεωρία περιγραφής και κατασκευής των μαθηματικών συνόλων.
Σε πολύ αδρές γραμμές, η υπόθεση του συνεχούς, διατυπωμένη εδώ και περίπου 110 χρόνια από τον ιδρυτή της θεωρίας συνόλων γερμανό μαθηματικό Γεργκ Κάντορ, προβλέπει ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο επίπεδο απειρίας ανάμεσα στην αριθμήσιμη απειρία των φυσικών αριθμών (κατά την απαρίθμησή τους) και στη «δευτεροβάθμια» απειρία των πραγματικών αριθμών, αυτή δηλαδή που απεικονίζεται, π.χ., ως μια ευθεία ή ως οποιαδήποτε συνεχής γραμμή του επιπέδου. Το αξίωμα της επιλογής από την άλλη μεριά, αυτονόητο σε μια «αφελή» ανάγνωση, αξιωματικοποιεί τη δυνατότητα μιας μονοσήμαντης κάθε φορά επιλογής ενός στοιχείου μέσα από μια άπειρη συλλογή μη κενών συνόλων, πράγμα καθόλου δεδομένο αν σχεδιάσουμε, για παράδειγμα (όπως είχε πει ο Μπ. Ράσελ), τον προγραμματισμό μιας μηχανής ώστε να επιλέγει πάντα το δεξί παπούτσι μέσα σε έναν ατελείωτο σωρό από ίδια ακριβώς ζευγάρια παπούτσια! Ουσιαστικά το αξίωμα αυτό «εγκαθιδρύει» μια καλώς εννοούμενη μαθηματική τάξη μέσα στην ενεστωτική απειρία.

Το σύμπαν του έσχατου L
Ταυτόχρονα μια σειρά άλλων μαθηματικών εικασιών που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αφορούν το μη αριθμήσιμο άπειρο αποδεικνύονται και αυτές ανεξάρτητες των υπολοίπων αξιωμάτων του συστήματος Τσερμέλο - Φρένκελ, ενώ επάγονται ή κάνουν χρήση άμεσα ή έμμεσα της υπόθεσης του συνεχούς και του αξιώματος της επιλογής. Είναι χαρακτηριστικό ότι εντελώς πρόσφατα ο μαθηματικός Χιου Γούντιν του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ των ΗΠΑ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η υπόθεση του συνεχούς μπορεί να αποφασισθεί μέσω της κατασκευής ενός έσχατου  L-σύμπαντος, αποδέχεται in rem εικασίες ενεστωτικού απείρου, δηλαδή το αξίωμα επιλογής, είτε προσφεύγει στην εφαρμογή αξιωμάτων μεγάλων πληθικών αριθμών, τα οποία όμως υπερβαίνουν τις αποδεικτικές δυνατότητες της «καθεστηκυίας» θεωρίας συνόλων Τσερμέλο - Φρένκελ (βλ. «ΒΗΜΑScience», 13.11.2011 & εκδόσεις Infinity - New Research Frontiers, Cambridge University Press, 2011).
Με πιο απλά λόγια, στον βαθμό που εννοούμε ως ενεστωτικό άπειρο (actual infinite) την αποδοχή ενός νοητικού απείρου «ενώπιόν μας» την παρούσα στιγμή που το εννοούμε και εντός του οποίου μπορούμε να προβάλλουμε διακριτές μαθηματικές πράξεις δυνητικά επ’ άπειρον χρόνο, ο μαθηματικός χειρισμός της υπόθεσης του συνεχούς εμπεριέχει ήδη μέσω της επίκλησης μιας εικασίας ενεστωτικού απείρου την πρόσληψη ενός επιπέδου μη αριθμήσιμου απείρου, περί του οποίου ωστόσο πρέπει να αποφανθεί η υπόθεση του συνεχούς. Προφανής κυκλικότητα των εννοιών!
Σε κάθε περίπτωση, στον βαθμό που τα Μαθηματικά έχουν ένα εννοιολογικό περιεχόμενο που ανάγεται στις εμπειρικές παρατηρήσεις εντός του φυσικού κόσμου και στον επαγόμενο ψυχολογιστικό αναγωγισμό των παρατηρήσεων αυτών, π.χ. στην ικανότητα ομαδοποίησης ή συσχέτισης ομοειδών παρατηρήσεων, στην ικανότητα αφαίρεσης του αμετάβλητου μέσα από τη μεταβλητότητα κ.λπ., η αντιμετώπιση του μαθηματικού απείρου φαίνεται να υπερβαίνει τη στενή τοποθέτησή του μέσα στα πλαίσια μιας τυπικής μαθηματικής θεωρίας. Πολύ περισσότερο που εναλλακτικές μαθηματικές θεωρίες, όπως αυτή της λεγόμενης διαισθητικής σχολής του Αμστερνταμ στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα (με κύριο εκπρόσωπο τον Γιαν Μπράουερ), καθώς και νεότερες, όπως η εναλλακτική θεωρία συνόλων της Σχολής της Πράγας, ανάγουν την πρόσληψη των μαθηματικών αντικειμένων σε μια ειδικού τύπου σχέση που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, ως ενσυνείδητες ένυλες οντότητες, με τα πράγματα εντός του κόσμου που μας περιβάλλει και με τον οποίο έχουμε μια αλληλεπιδραστική, τοπικού αλλά διαρκώς επεκτάσιμου χαρακτήρα σχέση. Από εδώ προκύπτει μια νέα φαινομενολογικού τύπου θεώρηση των Μαθηματικών που ανάγεται σε έναν βαθμό στη φαινομενολογική φιλοσοφία του γερμανού φιλοσόφου Εντμουντ Χούσερλ.

Δύο τύποι μαθηματικού απείρου
Προκύπτει λοιπόν ένα νέο πεδίο εποπτείας των μαθηματικών ιδεών, γόνιμο και εξελισσόμενο, του οποίου τη σημασία είχε αναγνωρίσει πρωτίστως ο ίδιος ο μεγάλος μάγιστρος των Μαθηματικών του 20ού αιώνα Κουρτ Γκέντελ, και για το οποίο τα μαθηματικά αντικείμενα συνδιαμορφώνονται, ως αποβλεπτικά και συνάμα χρονικά αντικείμενα, εντός της συνείδησης του παρατηρητή. Επομένως το ερώτημα του μαθηματικού συνεχούς τίθεται σε επάλληλη βάση με το ερώτημα της αρχής του φαινομενολογικού συνεχούς, αναγόμενου τελικά στην «απαρχή» της ροής της συνείδησης του καθενός από εμάς. Υπό την προσέγγιση αυτή, δεν μπορούν παρά να νοούνται θεμελιωδώς δύο τύποι μαθηματικού απείρου, το αριθμήσιμα άπειρο των φυσικών και ακεραίων αριθμών, το οποίο είναι άμεσα αναγνωρίσιμο από τη φυσική μας διαίσθηση κατά το πεπερασμένο αλλά «μετατοπίσιμο» μέρος του , και το μη αριθμήσιμα άπειρο των πραγματικών αριθμών, το οποίο συνδέεται σε ένα βαθύτερο επίπεδο φαινομενολογικής ανάλυσης με μια συνεχή αντικειμενική ενότητα συγκροτούμενη σε ένα πρωτογενές επίπεδο εντός της χρονικής συνείδησης του παρατηρητή.
Εικάζεται όθεν ότι οποιαδήποτε απόφανση  της υπόθεσης του συνεχούς μέσω αναγωγής της σε «ανώτερης» τάξης μαθηματικές υπερδομές δεν μπορεί παρά να παράγει εννοιολογικές κυκλικότητες κατά την τυπική κατασκευή των υπερδομών αυτών ή κατά την απόδειξη της συνέπειάς τους, και τούτο γιατί η έννοια του συνεχούς πιθανότατα υπεκφεύγει της αποκλειστικής περιγραφής της μέσω μιας τυπικής θεωρίας όπως είναι τα Μαθηματικά.
Στην άποψη αυτή ήταν πολύ κοντά ο ίδιος ο Γκέντελ το 1947, με το περίφημο άρθρο του «Ποιο είναι το πρόβλημα του συνεχούς του Κάντορ;» (What is Cantors Continuum Problem?), όταν διετύπωσε την άποψη ότι η υπόθεση του συνεχούς, εφόσον η υποκείμενη θεωρία (Θεωρία Τσερμέλο - Φρένκελ) είναι συνεπής, πρέπει να είναι είτε θετικά αποφασίσιμη (το είχε αποδείξει ο ίδιος το 1938) είτε αρνητικά αποφασίσιμη (δηλαδή η άρνησή της να είναι συνεπής με τα υπόλοιπα αξιώματα της Θεωρίας Τσερμέλο - Φρένκελ). Αν συμβαίνουν και τα δύο, αυτό θα σήμαινε ότι η υπόθεση του συνεχούς δεν θα έπρεπε να είναι αυστηρά αναλυτικού-μαθηματικού χαρακτήρα.
Οπως αποδείχθηκε δεκαέξι χρόνια αργότερα (1963) από τον Πολ Κοέν, η υπόθεση του συνεχούς είναι και αρνητικά αποφασίσιμη, εντείνοντας την υποψία ότι το μαθηματικό συνεχές σε θεμελιώδες επίπεδο δεν είναι απλά μια αναλυτικού χαρακτήρα έννοια, άσχετα αν η τέτοια αντιμετώπισή του μας έδωσε ένα σωρό θαυμάσια πράγματα για τη θετική επιστήμη μέσω του απειροστικού και του ολοκληρωτικού λογισμού των Ι. Νιούτον και Γκ. Λάιμπνιτς τους προηγούμενους αιώνες. Ο Πολ Κοέν εξάλλου στον επίλογο της μονογραφίας του Η Θεωρία Συνόλων και η Υπόθεση του Συνεχούς (1966) είχε διατυπώσει την άποψη ότι η μη αποφασισιμότητα της υπόθεσης του συνεχούς δεν μπορεί να αρθεί αν αποφύγουμε την αναγωγή σε ένα αριθμητικό σύστημα υψηλότερης τάξης από τους φυσικούς αριθμούς, όπως είναι οι πραγματικοί αριθμοί. Ανάλογο πρόβλημα μη αποφασισιμότητας του συνεχούς μπορεί να διατυπωθεί κάνοντας χρήση μόνο της έννοιας των πραγματικών αριθμών.
Ακόμη και η απόδειξη του, καταλυτικού για τη Μαθηματική Λογική και Φιλοσοφία, θεωρήματος της μη πληρότητας του Γκέντελ μπορεί να συνδεθεί, έστω εμμέσως, με τη δυσεξιχνίαστη έννοια του ενεστωτικού απείρου σε αντιπαραβολή με τις διακριτές και περατού χαρακτήρα μαθηματικές πράξεις που αφορούν τις αποκαλούμενες αναδρομικά αριθμήσιμες διαδικασίες.
Ενας ερεβώδης λαβύρινθος είναι αυτή τη στιγμή η «καταβύθιση» στα θεμέλια των Μαθηματικών, κινητοποιεί ωστόσο την αέναη ανθρώπινη απορία για την υποκείμενη αλήθεια, αλλά υπογραμμίζει και τις δυνατότητες μιας ολιστικού τύπου έρευνας των θεμελιακών ερωτημάτων των μαθηματικών θεωριών αυτών καθ’ εαυτών.

Ο κ. Στάθης Λειβαδάς είναι δρ Φιλοσοφίας Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Πατρών.

Πηγη

(Ξανά)γέννησαν τα μόρια της ζωής

 Δημιούργησαν τα απλά σάκχαρα που υπάρχουν στο μόριο του DNA
(Ξανά)γέννησαν τα μόρια της ζωής
Τα σάκχαρα του μορίου της ζωής δημιούργησαν με τις αρχαίες συνθήκες βρετανοί ερευνητές

Βρετανοί ερευνητές έκαναν ένα σημαντικό βήμα προς την κατανόηση της προέλευσης της ζωής: ανακάλυψαν πώς δημιουργούνται τα σάκχαρα που βρίσκονται στο μόριο του DNA.
O δρ Paul Clarke και οι συνεργάτες του στα Πανεπιστήμια του York και του Νότιγχαμ, δημιούργησαν δύο απλά σάκχαρα, τη θρεόζη και την ερυθρόζη, σε μια διαδικασία η οποία θα μπορούσε να είχε συμβεί στις συνθήκες που οι ερευνητές πιστεύουν ότι επικρατούσαν πριν εμφανιστεί η ζωή πάνω στη Γη.

Σαν τον παλιό καιρό
Κλειδί στην επιτυχία των βρετανών επιστημόνων υπήρξε η διαπίστωση ότι καταλύτες για τη δημιουργία των εν λόγω σακχάρων (τα οποία εντοπίζονται στη φύση με τη δεξιόστροφη ισομορφή τους) ήταν τα απλά αριστερόστροφα αμινοξέα.
 Σύμφωνα με ανεξάρτητους ερευνητές, το εύρημα, το οποίο δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Organic and Biomolecular Chemistry, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς την κατανόηση του πώς από την απλή χημεία δημιουργήθηκε ο έμβιος κόσμος. 

Πηγή

Φουτουριστικό ρολόι τσέπης



Κανείς δεν θα μπορούσε να συνδέσει στο μυαλό του ένα ρολόι τσέπης με την τεχνολογία. Με τα κινητά τηλέφωνα να αντικαθιστούν ακόμη και τα κανονικά ρολόγια, ένα ρολόι τσέπης δείχνει να έχει θέση μόνο στα μουσεία.
Αυτό πιστέυαμε τουλάχιστον μέχρι που είδαμε το πρόσφατο δημιούργημα της Tokyoflash. Η εταιρεία είναι γνωστή για τα φουτουριστικά της σχέδια αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της. Το Kisai Rogue είναι ένα εντυπωσιακό κατασκεύασμα το οποίο μάλιστα δείχνει την ώρα με έναν εντελώς πρωτότυπο και ιδιαίτερο τρόπο. Στο εξωτερικό του υπάρχουν 12 ράβδοι που αναπαριστούν τις ώρες ενώ εσωτερικά θα δείτε 60 κουκκίδες οι οποίες είναι τα λεπτά. Σε ό,τι αφορά την τιμή του, δεν είναι υπερβολική.
Για να γίνει δικό σας αρκούν 169 δολάρια.




Πηγή

Μανικετό-κουμπα με… Wi-Fi

Μέχρι πρότινος τα μανικετόκουμπα παρέπεμπαν σε καλοντυμένους κυρίους. Τα μανικετόκουμπα νέας γενιάς όμως, πέρα από εκλεπτυσμένο αξεσουάρ μόδας, αποτελούν πλέον και υπερσύγχρονο αξεσουάρ… τεχνολογίας.
Τα επάργυρα μανικετόκουμπα του… Τζέιμς Μποντ παρουσιάζονται στο διαδικτυακό κατάστημα Firebox. Διαθέτουν «φιλόξενο» USB με χωρητικότητα 2GB και δυνατότητα μετατροπής τους σε hotspot ασύρματου δικτύου Wi-Fi. Το μόνο που έχει να κάνει ο χρήστης είναι να τα ανοίξει και να τα εφαρμόσει στη θύρα USB του υπολογιστή του. Ετσι μπορεί να «σύρει» σε αυτά τα επιλεγμένα αρχεία, ενώ με τη συνοδεία ενός ειδικού λογισμικού μπορεί να εισαγάγει τον ίδιο και τις συσκευές του (smartphone, tablet κ.ά.) στον κόσμο του Διαδικτύου.
Τα «έξυπνα» μανικετόκουμπα παρ’ όλα αυτά μάλλον απευθύνονται σε συγκεκριμένο καταναλωτικό κοινό, καθώς η τιμή τους εκτοξεύεται στα 234 ευρώ. 

Πηγή

Ο πιο σκληρός διαγωνισμός στον κόσμο

Νομίζεις ότι είσαι σκληρός; Μια ματιά στο "Tough Guy Challenge", ίσως σου αλλάξει γνώμη. Δες γιατί



Εάν πιστεύετε ότι άσκηση είναι ένας γρήγορος περίπατος στο πάρκο με συντροφιά το σκύλο σας σίγουρα αυτό το φεστιβάλ δεν είναι για εσάς.
Οι διαγωνιζόμενοι στο Staffordshire της Αγγλίας σε έναν ετήσιο διαγωνισμό για τον πιο σκληρό άνθρωπο περνούν τα πάνδεινα...καίγονται, γδέρνονται, βουτάνε στη λάσπη, ιδρώνουν όσο πουθενά αλλού.


Ο λόγος για τον ετήσιο φιλανθρωπικό διαγωνισμό “Tough Guy Challenge” που λαμβάνει χώρα σε φάρμα στο Perton του Staffordshire από το 1986, στα τέλη του Ιανουαρίου ώστε ο καιρός να είναι κρύος και να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τους συμμετέχοντες.

 Φημολογείται ότι είναι ο σκληρότερος αγώνας στον κόσμο. Οι διαγωνιζόμενο πρέπει να καλύψουν οκτώ μίλια γεμάτα εμπόδια, φωτιές και λάσπες. Είναι υποχρεωμένοι να περάσουν πάνω από  τεράστια ξύλινα οδοφράγματα, να καλυφθούν ολόκληροι με λάσπη, να ξεπεράσουν συρματοπλέγματα, να περάσουν ανάμεσα από φωτιές και όσοι καταφέρουν να φτάσουν στον τερματισμό.

 

Ο Αγώνας της Κυριακής – ο 25ος στην ιστορία της διοργάνωσης - προσέλκυσε συμμετέχοντες από περισσότερες από 20 χώρες.



Τα χρήματα που απαιτούνται για να δηλώσετε συμμετοχή ξεκινούν από 80 λίρες και φτάνουν ως 1.000. Περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι κάθε χρόνο βρίσκονται εκεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι πάνω από το 1/3 των διαγωνιζομένων δεν καταφέρνει να τερματίσει!

Πηγή

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Ζωγραφίζοντας με σκιές...

Χρησιμοποιώντας απλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης και ένα προβολέα ο 33χρονος καλλιτέχνης από το Αζερμπαϊτζάν Rashad Alakbarov δημιουργεί μοναδικά έργα τέχνης με τις σκιές τους.
Τοποθετώντας τα προσεκτικά σε μια φαινομενικά αδιάφορη για τον θεατή σειρά πάνω σε ένα τραπέζι, κατορθώνει να αποτυπώνει με την σκιά τους τοπία, πρόσωπα και εικόνες του Μπακού, της πρωτεύουσας του Αζερμπαϊτζάν, στον τοίχο πίσω τους.
Η έκθεση του Rashad Alakbarov με τίτλο «Fly to Baku» αυτές τις μέρες φιλοξενείται από το De Pury Gallery, στο Λονδίνο. Αν βρεθείτε Αγγλία μέχρι τις 29 Ιανουαρίου μην χάσετε την ευκαιρία να την δείτε από κοντά.

Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..
Ζωγραφίζοντας με σκιές..